Emotie gaat voor reden
Wie herinnert zich niet dat er een briefje rondging, waarop een gemangelde karikatuur (vaak nog bijzonder goed getekend) van een leraar of een galgje met de naam van een leerling erbij, rondging?
Vaak lachte je erom. Soms dacht je ‘wat overdreven'. Je gaf het briefje door of terug. Tenzij het over jezelf ging, want dan ging er plotseling iets anders in je om...
Hiermee wil ik een eenvoudig voorbeeld geven en erop wijzen dat, door de tijden heen, er altijd negatieve sociale uitingen geweest zijn en vaak beïnvloed door de actuele tijdsgeest. Van nazi’s, communisten, allochtonen tot punkers, en van onthoofde koppen tot kernbommen. Vooral tieners kunnen zich hard en gevoelloos uitdrukken. Fantasie wordt niet beperkt, maar wordt juist door de tijdsgeest geprikkeld.
Ook wil ik aangeven dat een ‘negatieve sociale uiting’ een sociaal product is, onder meer gedreven door allerlei groepsprocessen. ,,Maar er is toch maar één tekenaar?!” ...Die handeling wordt bevestigd en bekrachtigd en ook afgewezen door de groep.
Aan onderwijzend personeel is de taak toevertrouwd om dat dan ook te onderzoeken, op te vangen en te begeleiden naar onze gezamenlijke geldende sociale en morele normen.
Enkele belangrijke vragen bij dat ‘begeleiden’:
- Gaat het om een leerling die een gevaar is voor zichzelf of anderen?
- Heeft de leerling in afzondering gehandeld? Of samen met anderen?
- Heeft de leerling in de gaten welke emoties zijn handelingen losmaken bij anderen?
Negatieve en positieve?
- Begrijpt de groep dat ze bijdragen aan de situatie en/of sociale uiting?
- Heeft de groep in de gaten welke emoties hun handelingen losmaken bij individuen? Negatieve en positieve?
- Wat kan en moet geleerd en begrepen worden uit de ontstane situatie?
- Wat kan/kunnen de leerling/leerlingen zelf aan het leerproces bijdragen?
Welke pedagogische en sociaal-emotionele interventielijn is gevolgd, die heeft kunnen leiden tot het opofferen van een leerling en het opofferen van vertrouwen van leerlingen in schooldirectie en schoolbestuur?
Door de huidige aanpak van de directie en het schoolbestuur lijkt het volgende bevestigd:
- Emotie gaat voor reden
- Fantasie gaat voor realiteit
- Groep gaat voor kind
- Chantage gaat voor onderzoek
De gekozen wijze van interveniëren is een niet al te goed voorbeeld voor tienerleerlingen die weerbaarheid, moraliteit en een kritische houding moeten ontwikkelen. De strafmaat was met een eerste korte schorsing al bereikt. Het is in het onderwijs gewenst om een leerling aan te spreken, te horen, te vergeven en te corrigeren. Deze correctie behelst de uitleg van de consequenties en een leerdoel en/of opdracht. De leerling kan deze opdracht vaak zelf invullen. Bijvoorbeeld een speech, excuusbrief, presentatie, film over ‘groep, angst en emoties’ of ‘macht en moraal’.
Ik ben diep teleurgesteld in deze ‘grootse’ aanpak met pers, overheidsvertoon en dossieropbouw, zonder eerst naar kind, setting en realiteit te kijken. Het schoolbestuur heeft zich vooral ‘ingedekt’ voor een situatie die voorkomen had kunnen worden en hierbij onderwijsinstanties betrokken in een pedagogisch onverantwoorde aanpak. De school lijkt op de klippen af te varen en kan alleen zichzelf afvragen wanneer het roer naar veilig water te keren.
Namens een groep bezorgde ouders:
Sabine Berger,
Curaçao
