Reactie op ‘schorsing van drie studenten van de UoC bij VVRP’
Met evenveel schaamte op de kaken over de zeer merkwaardige ‘machtsreactie’ zijdens de regering van het Land Curaçao over ‘het plan voor een alternatieve ontsluitingsweg in het Rifgebied’.
De drie studenten meenden een positieve bijdrage geleverd te hebben tijdens hun stage bij Openbare Werken. Spontaan en kritisch zoals studenten nu eenmaal zijn, hebben de drie zich gestort, uitgaande van hun milieubewuste visie op hun Eiland Curaçao. De achtergronden, waarom zij niet met het plan direct naar hun ‘hoge baas’ zijn gestapt, ontbreken mij. Maar wellicht vrees voor rangen en standen. Indien ik die hoge heer van het VVRP-ministerie Dwigno Puriel zou zijn geweest, had ik ze met open armen ontvangen. Zulke studenten heb je als stagiairs niet gauw. Een in de wiek geschoten minister heeft contact gezocht ook met de rector van UoC en toen kwamen de bekende regeltjes en nogmaals regeltjes aan de orde, waaraan de drie zich hadden moeten houden. Dit betekent: INDEKKEN, dan ben je als beleidsvrouwe safe.
Zijn de bovengenoemde personen zelf studenten geweest?
Kennen zij dan niet de uitspraak: ,,Als je voor je dertigste niet links ben geweest, heb je niet geleefd; als je op je vijftigste jaar nog altijd links bent, ben je dom.”
Ik schaam mij daarom als Curaçaoënaar samen met de voorzitter van Fundashon Rif, Marusca Manuel over deze gang van zaken. Dit had niet mogen gebeuren. Dit had niet mogen gebeuren! Er zijn andere wegen, indien je elkaar vertrouwt hier op Curaçao, indien niet, krijg je dit soort fronten.
Wat willen we: monddode studenten, die later daardoor geen visie noch missie opgebouwd hebben? Maar dit geldt niet alleen voor studenten, maar voor alle kinderen die hier opgroeien, geven wij ze hechting mee, of hechtingstoornis?
Dit was het: kort en krachtig! Zal me benieuwen.
Ds. Jan Jonkman-em,
Curaçao
