Door Carlos Weeber
Waarom bemoeit de supermarktenvereniging zich hier mee? ,,Persoonlijk hebben wij niets tegen Chinezen.” Niet persoonlijk, maar de organisatie zeker. De opmerking verraadt duidelijk het huichelachtige karakter van deze eigenbelangbehartigers. Zijn ze bang dat die kleinschalige handel hun winsten afroomt? Nee, ze haten Chinezen omdat die ooit wel degelijk hun concurrenten worden. Portugezen, ex-toko-eigenaars weten dat als geen ander. Straks overstijgt de omzet van Sambil de totaalomzet van alle kleine Chinezen bij elkaar en zijn alle joodse zaken verhuisd naar prachtig Sambil in Veeris onder de rook van de Isla. Als dat slaagt, loopt Punda leeg. Als dieven in de nacht hebben Venezolanen deze nieuwe vestiging onder het toenmalig bewind van Schotte kunnen regelen. Verbazingwekkend, daar is destijds niet moeilijk over gedaan. De Kamer van Koophandel heeft gelijk, een moratorium tegen mini’s en toko’s deugt niet. Gewoon regelen dat die winkeltjes geen hinder of gevaar in buurten veroorzaken. Een fluitje van een cent. Dat er belastingcenten worden achtergehouden, het zijn de enige niet. Nu het Chinezen zijn moet er plotseling iets extreems geregeld worden. In de hele wereld vind je Chinatowns met hun gewoontes, restaurants, snacks, wasserijen, toko’s en koffieshops. In Amsterdam was het een toeristische attractie vlak bij de hoerenbuurt. Die zijn intussen steenrijk en doen voortaan in onroerend goed. Op Curaçao worden Chinezen door hun vaste zwarte klanten zwaar gediscrimineerd en als slaven, nee als honden behandeld. ,,Chino, Polar ku ijs!”, ondanks dit brutale bevel glimlacht Wi achter zijn tralies vanuit zijn beveiligd winkeltje, hij werd eerder al bedreigd, zelfs beschoten. De Chinezen houden elkaar in de gaten en mengen zich niet graag met anderen. Zij vechten voor een beter bestaan en houden geen handjes op. Om meer toeristen te trekken staat upgrading van hun keuken hoog op de agenda. Terwijl ik Wi betaal gaat de telefoon: ,,Ha Lo met Wi, ha Wi met Lo, lang leve al onze mini’s en toko’s.”