Op Curaçao deed zich recentelijk een aantal gebeurtenissen voor, die rechtstreeks wijzen op het gebrek aan goed leiderschap op het eiland; leiderschap, dat zich niet ten koste van de geleidenen bevoordeelt. De situatie is heel erg en vandaar deze analyse.
Allereerst was daar natuurlijk de afrekening op de luchthaven. Deze gebeurtenis alleen al was dramatisch genoeg. Ongehoord voor Curaçao en alle, zo niet, de meeste nette landen in de wereld. Het was godzijdank kort, vanwege het feit, dat de aanvallende groep haar tegenstanders snel wist te liquideren en daarna probleemloos wist te ontsnappen. Maar wat als de tegenstand heftiger was geweest? Wat als er meer ‘verdedigers’ waren geweest? Wat als de doelstelling de luchthaven zelf zou zijn geweest? De vraag hierbij is dus, hoe heeft de ‘airport security’ gereageerd? Ik denk dat uit de feiten blijkt, dat de reactie te flauw was. Uit het nieuws krijgt de gemeenschap de indruk, dat de airport security bijvoorbeeld te snel concludeerde, dat het gevaar met de eerste beschieting/slachtoffers al voorbij was. Dus kwamen er voor zover bekend geen extra beschermende maatregelen. Bijvoorbeeld een ‘red alert’ voor de gehele zone. Bovendien ging men er niet toe over om de daders te traceren, althans een poging ertoe.
Maar ook op nationaal niveau was de reactie erg flauw. De onrust verspreidde zich onmiddellijk over het eiland. Iedereen was snel op de hoogte van het gebeurde. Maar de officiële reactie van het (politieke) leiderschap van het eiland (de minister-president en die van Justitie) kwam pas veel later. Althans die van de Justitieminister; rondom de minister-president bleef het stil! De minister van Justitie had overigens een nietszeggende reactie, inhoudende een aantal slappe maatregelen (zie verderop in het betoog).
Maar ook bij een minder dramatische gebeurtenis in die week blijkt het gebrek aan doelgericht leiderschap op het eiland. Er gebeurt (weer eens) een ongeluk op de Julianabrug. En de file ontstaat al snel, want de doorstroming aldaar is bijzonder gebrekkig. Er zijn geen dramatische consequenties, maar ook hierbij laat het leiderschap het afweten. In eerste instantie het verkeerstechnische leiderschap; hoe lossen wij de file zo snel als mogelijk op!? Maar al lijkt het ongeluk op zich een niet veelzeggend voorval, toch raakt het ook de nationale planmatige aanpak. Hebben wij bijvoorbeeld niet nog een brug nodig over de Annabaai? Kunnen wij bij zo’n soms uren durende fileveroorzakend verkeersongeval op de Julianabrug het verkeer niet omleiden naar de Emmabrug? Dit is een planmatige aanpak op korte en lange termijn, die allereerst in het beleid van de nationale regering zijn beslag moet krijgen.
Het politieke leiderschap dus. Dat krijgt in deze en meerdere instanties een dikke rode onvoldoende. Zoals reeds aangegeven, slappe reactie van de minister van Justitie, maar ook van de minister-president en zelfs van de gouverneur, constitutioneel onze hoogste autoriteit. Er zijn in die periode namelijk twee bewustmakingsacties. Een burger riep op tot een stille manifestatie met kaarsen op het Gouvernementsplein, op de drempel van het gouverneurspaleis. Er kwam geen enkele reactie van de gouverneur. Een andere burger/groep burgers organiseert een mars tegen geweld. Met uitzondering van slechts één politica (te weten PAR-leider Zita Jesus-Leito), laat de grote groep politici (ongeveer 200 kandidaten gemiddeld bij een verkiezing) het resoluut afweten. Alsook de andere gezagdragers. En de zogenaamde volksvertegenwoordiging (21 minus 1 Statenleden). Het in functie zijnde politieke leiderschap en de ‘pretenders’ hebben, als het erop aankomt geen aandacht voor hun achterban.
En strooien met zand, zoals het gezegde luidt. Met een slap actiepatroon, dat ver blijft van de kern van het probleem. Justitieminister Navarro kondigt bijvoorbeeld een strengere aanpak aan, maar bij de Venezolaanse barkjes is het ’s nachts nog even donker en geen enkel barkje wordt noch bij aankomst noch bij vertrek gecontroleerd. Zelfs niet steekproefsgewijs. En ook bij Barabara Beach is er geen controle. Dus de wapens en de illegalen en bijvoorbeeld ook de goedkopere gasoline uit Venezuela, komen nog ongehinderd het eiland binnen en de export van gestolen goederen stroomt zonder onderbreking. Hoezo strengere aanpak??
Is het dan praetor (Romeins voor leider) of predator (Engels voor roofdier)? Voor de Curaçaose bevolking betekent het de noodzaak van een sanering van de politieke constellatie een eerste parameter om de algemene decadentie in de gemeenschap onder controle te brengen. Want ware het zo, dat de bevolking in het verleden op duidelijker democratische grondslag een leider en diens leiderschap kon aangeven - Don Martina vergaarde ruim 28.000 persoonlijke stemmen en zo ook Maria Liberia-Peters; Miguel Pourier schopte het zelfs tot een kleine 30.000 persoonlijke stemmen - komt een minister-president recentelijk zomaar uit de lucht vallen en heeft de zittende regeringsleider slechts 700 stemsteunbetuigingen. Klaarblijkelijk functioneert het systeem niet. Een correctie is niet moeilijk en heel gemakkelijk in de huidige staatsregeling te verwerken. Ondergetekende heeft dat eerder gedeeltelijk al behandeld. Binnenkort volgen de resterende twee beschouwingen over dit onderwerp. Het probleem is de bereidwilligheid van de politici. Die zijn klaarblijkelijk niet bereid om de amendementen, die een betere bestuursconstellatie en dus beter bestuur mogelijk maken in de staatsregeling te verwerken. De direct gekozen minister-president met de mogelijkheid voor revocatie en/of ‘impeachment’ (afzetting) en de direct gekozen volksvertegenwoordiging. Weg dus met de kiesdeler en daarmee de te grote invloed in de aanwijzing van de Statenlid, die het partijbestuur nu heeft. Hoe zouden wij deze stap kunnen volbrengen??
Hitzig Bazur, Curaçao