Ik heb begrip voor de strijd voor separatisme en autonomie van de bewoners van diverse delen van de Oekraïne, maar zeker niet voor de manier waarop ze proberen hun doel te bereiken. Ik veroordeel alle geweld en ben fervent aanhanger van de <I>non-violence<I>-gedachte die Mahatma Gandhi en Martin Luther King uitdroegen om structurele veranderingen in hun land te bereiken.
Ik vergelijk de gevoelens van de etnische minderheden in de Oekraïne met de mijne en met die van een grote deel van de Antillianen die burgers waren van de ex-Nederlandse Antillen en actie voerden voor het bereiken van autonomie voor de zes eilanden.
Sta mij toe om even bij de geschiedenis stil te staan. Nederland heeft de zes eilanden gekoloniseerd en er één land van gemaakt dat om praktische redenen centraal vanuit Willemstad op Curaçao werd geregeerd. Hierdoor werden alle eilanden gedomineerd door het grootste eiland Curaçao met als gevolg veel gedoe en vaak gevoelens van achterstelling et cetera. Denk ook aan de verschillen tussen Bovenwinden en de Benedenwindse Eilanden.
Het is dan ook heel goed te verklaren dat de roep van Aruba dat een andere geschiedenis kent dan Curaçao om zich af te scheiden van Curaçao steeds sterker werd. Met als resultaat dat uiteindelijk Aruba zich in 1986 losmaakte van de Antillen.
Gedurende deze periode droeg de landsregering, waar de grootste politieke partij op Curaçao géén deel van uitmaakte, wél enkele bevoegdheden over aan de eilandsregering van Aruba, maar deed dit niet aan het eilandsbestuur van Curaçao… Toen onstond de leuze ‘Kòrsou prome i Kòrsou di nos e ta!’ De strijd om meer autonomie was begonnen met het bekende resultaat: autonomie voor Sint Maarten, Curaçao en Aruba.
De samenwerking tussen deze eilanden is nu heel goed, want het is niet van boven  opgelegd.
En deze situatie bestaat nu in de Oekraïne dat tot nog maar kort geleden deel uitmaakte van de Sovjet-Unie. Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie, eind vorige eeuw, is het land Oekraïne gevormd waarbij geen rekening is gehouden met gebieden waar veel Russische mensen wonen zoals op de Krim. En nu komt er in die gebieden onderdrukt nationalisme boven en dus de vraag naar meer autonomie. Het is zo jammer dat dit niet eerder erkend is, want nu de vlam in de pan is, is het heel moeilijk om nog tot een voor iedereen acceptabel compromis te komen… In steden in het oosten zouden bepaalde bevoegdheden overgedragen kunnen worden aan de minderheden et cetera.
In Nederland is de regering begonnen met veel zaken over te dragen aan de gemeentes omdat die veel dichter bij de mensen staan…
Toch probeer ik positief te blijven en hoop ik dat de belangrijkste verschillen tussen de etnische minderheden en de Oekraïners na de huidige gewelddadigheden toch op vreedzame wijze en via dialoog kunnen worden opgelost.
Helga Mensing, Curaçao