Mijn stijgende verbazing is inmiddels omgeslagen in teleurstelling. Dit is dus het nieuwe land waarop we trots zouden moeten kunnen zijn. Advocaten die elkaar met scheldwoorden, publiekelijk, in diskrediet proberen te brengen. De hoogste monetaire baas die door de schijn tegen te hebben, al voldoende schade berokkent aan ons allen. En politici die over elkaar heen buitelen om het huiselijk geweld door onze homerun-king te vergoelijken. De overeenkomst tussen deze voorbeelden? Het openlijk laakbaar handelen door mensen met een breed maatschappelijke voorbeeldfunctie! Hoe kunnen we nog verlangen van onze jeugd dat ze begrijpen wat waarden en normen zijn, als de mensen die het recht vertegenwoordigen elkaar naar het leven staan? Hoe kunnen we elkaar nog aanspreken op redelijkheid en billijkheid als zelfverrijking, links- of rechtsom, het wint van onze internationale landspositie? Hoe kunnen we het gezin als hoeksteen van de maatschappij stimuleren als we huiselijk geweld een ‘menselijke fout’ noemen?
Dit klopt allemaal van geen kanten. Ieder van deze breed uitgemeten situaties tart de normen van waardigheid en integriteit. Normale omgangsvormen maken geen onderscheid in cultuur, afkomst, beroep of sociale positie. Aan de media het verzoek om zich niet langer te laten gebruiken als de schandpaal waaraan eenieder, ongegeneerd, de ander kan nagelen. Met diepe overtuiging dat vrijheid van meningsuiting het allerhoogste democratisch goed is, is betamelijkheid een keuze. Eens te meer dringt zich het vergelijk op met Kennedy’s campagneleuze uit de jaren 60: ,,Don’t ask what your island can do for you. Ask yourself what you can do for your island!”

Gonneke van den Kieboom, een bezorgde burger en een yu di Kòrsou in hart&ziel.