In de laatste jaren hebben zich diverse voorvallen voorgedaan waarbij eigenlijk sprake zou zijn van het niet op hoogte houden van het volk van het reilen en zeilen binnen zowel de overheid(instanties) als overheids-nv’s en stichtingen. Enkele gevallen zijn onder andere de hele gang van zaken in verband met de lening van 300 miljoen gulden bij de Centrale Bank door Aqualectra en het laatst nog in de nieuwsmedia bediscussieerde in dienst nemen van oud-minister E. De Lannooy bij de Centrale Bank van Curaçao en St. Maarten (CBCS). Vanaf het aantreden van de regering Schotte in oktober 2010 is het fenomeen van in de brievenbus belanden van officiële stukken in snel tempo toegenomen. Het gaat vaak om zaken die sowieso algemeen bekend hadden moeten zijn. Soms gaat het echter zover dat ook persoonlijke gegevens en privézaken op ‘internetsites’ en kranten publiek gemaakt worden. Vaak als ‘collateral damage’ daar deze gegevens onderdeel waren van de uitgelekte documenten. Veranderingen in Raden van Toezicht en andere bestuursorganen worden vaak niet openbaar gemaakt. Om bij de politiek en overheid te blijven, wordt bijvoorbeeld weinig bekendgemaakt omtrent de voortgang van het traject LGO- en UPG-status. Wat is bijvoorbeeld de status van de Raad voor de Volksgezondheid? Indien de pers of parlementariërs geen vragen stellen over de stand van zaken voor wat betreft de landsverordeningen op de negatieve lijst, wordt door de overheid zelf geen informatie verschaft. Om dit soort van zaken een halt toe te roepen dienen de overheid en bovengenoemde organisaties het principe van de ‘maatschappelijke legitimatie’ te gaan honoreren. ‘Maatschappelijke legitimatie’ houdt in dat de overheid, overheidsdiensten en andere organisaties of bedrijven, die een fundamentele functie hebben binnen onze gemeenschap, de gemeenschap periodiek op de hoogte dienen te stellen van het reilen en zeilen binnen deze organisaties. Een voorbeeld uit de praktijk is het bij de wet verplicht openbaar maken van onder andere financiële cijfers van grote financiële organisaties en het ter inzage stellen van de jaarrekeningen. De organisaties kunnen zelf verder gaan dan de wet door bijvoorbeeld periodieke publieke verslaggeving, persconferenties, persberichten en informatie plaatsen op ‘websites’.
Indien onder andere de in dienst name van de oud-minister bij de CBCS openbaar was gemaakt zouden de huidige discussies hieromtrent niet plaatsvinden. Dus het is tevens in het belang van de overheid en genoemde organisaties om openheid te tonen ten aanzien van hun (interne) beleid. Hopelijk zal de ‘maatschappelijke legitimatie’ een belangrijker rol gaan spelen binnen onze gemeenschap.
Felix D. Pinedo,
Curaçao