Volgens het artikel doet de private sector lang niet genoeg om de economie weer leven in te blazen. Laten we even op een rijtje zetten wat de private sector de afgelopen drie tot vijf jaar heeft gedaan en wat de overheid daar harerzijds tegenover gesteld heeft.
Ten eerste: Curaçao North Sea Jazz (CNSJF) - een puur particulier initiatief dat de Curaçaose overheid geen cent aan investering heeft gekost - heeft al enkele jaren achtereen een forse impuls gegeven aan de lokale economie, met o.a. de spin-off voor de hotel- en restaurantsector die in de miljoenen loopt, zoals vakkundig gecalculeerd is door een buitenlands bedrijf dat gespecialiseerd is in dergelijke berekeningen.
Ten tweede: de Heineken Regatta, die ook soortgelijke spin-off en naamsbekendheid voor Curaçao in het buitenland heeft gecreëerd, zonder dat daar dure marketingkosten van overheidswege toe vereist waren.
Ten derde: de bouw van het zogenoemde ‘Lighthouse’, dat weliswaar met veel fanfare door Charles Cooper destijds bij de aftrap daarvan werd aangekondigd als een grote impuls voor onze economie, maar dat desalniettemin een puur particulier initiatief is geweest.
Ten vierde: de vele miljoenen die door Insel Air aan risicokapitaal werden geïnvesteerd, waardoor er momenteel door onze national carrier duurzaam bijgedragen wordt aan de lokale economie middels salarisbetalingen aan een personeelsbestand van zo’n 450 m/v. Tel daarbij op de maandelijkse afdrachten aan loonbelasting van al dat personeel en het multiplier effect van die werkgelegenheid, plus de daadwerkelijke effecten van het luchtvervoer voor onze toeristische industrie, één van de belangrijkste pijlers van onze economie.
Ten vijfde: New Winds Realty heeft in de afgelopen vijf jaar diverse woningbouwprojecten voor betaalbare kleine woningen succesvol afgerond en daartoe heeft New Winds ettelijke miljoenen besteed en ook in de bouwsector behoorlijk wat werkgelegenheid geschapen. De aankoop van bouwmaterialen voor al die projecten heeft flink bijgedragen aan de omzet van Kooyman en Building Depot en zodoende hebben ook die bedrijven een stevige impuls aan onze economie kunnen verschaffen.
Laten we eens kijken wat de overheid daartegenover teweeggebracht heeft aan meetbaar en verifieerbaar effect voor onze samenleving. De serie dienstreizen van eerst minister Nasser El Hakim en daarna minister Steven Martina om Curaçao in het buitenland te gaan ‘promoten’ als mogelijke handelspartner, hebben de overheid een lieve duit gekost. Ja, die kosten zijn wel meetbaar, maar enig verifieerbaar resultaat voor onze economie hebben die reizen niet opgeleverd, behalve dan de inderdaad toegenomen handel met Brazilië, vooral op het gebied van agrarische producten. Maar laten we wel wezen, Curaçao is voor meer dan 90 procent afhankelijk van het buitenland voor de import van de dagelijkse voedselproducten, Brazilië knijpt zich in de handjes van plezier dat het Curaçao als nieuw afzetgebied voor haar producten kan toevoegen aan haar exportpotentieel en dat daartoe bovendien door Curaçao de rode loper wordt uitgerold. Gevolg? Aan het begin van de handel met Brazilië werd er bevroren kippenvlees van uitstekende kwaliteit door Brazilië naar Curaçao geëxporteerd. Er stond zelfs op de verpakking vermeld dat de kippen met groenvoer gevoed waren. Tegenwoordig is er op het eiland in geen enkele supermarkt nog uit Brazilië geïmporteerd kippenvlees te krijgen dat niet met hormonen opgefokt is. De griezelig grote poten en de knokkels die voor de helft zijn afgesneden om de ware afmeting te verdoezelen, geven reeds op een mijl afstand aan dat de pluimvee-industrie in Brazilië ongeremd met groeihormonen produceert. En die hormoonkip wordt in grote getale tegenwoordig in Curaçao gedumpt. En wat doet de overheid? Is er reeds enige vorm van controle van onze voedsel- en warenautoriteit? Is er reeds een ministeriële beschikking uitgevaardigd door onze minister Whiteman dat er gecontroleerd zal worden op de kwaliteit van de uit Brazilië geïmporteerde kip en in het bijzonder op aanwezigheid van groeihormonen? Neen, de overheid heeft het veel te druk met het structureren van de nodige inzamelingsmechanismen van geld om in de zorgsector in de toekomst het grote aantal kankergevallen te kunnen bestrijden, dat volgens de thans gangbare inzichten in de huidige stand van de medische wetenschap het gevolg is van het consumeren van voedsel dat met groeihormonen geproduceerd is.
Thans staat de overheid via één van haar overheids-nv’s (naar verluidt in de media) in de startblokken om onze lokale economie aan te zwengelen met een serie luchtkastelen waarvoor er ettelijke miljoenen aan voorbereidingskosten moeten worden gespendeerd, maar waarvan nog geen enkel meetbaar of verifieerbaar resultaat binnen afzienbare tijd te verwachten is, omdat het nodige investeringskapitaal daartoe ontbreekt. Maar misschien verwacht de overheid dat de private sector van Curaçao dat risicokapitaal zal verschaffen om de aangekondigde groei voor de economie vanuit Airport City te bewerkstelligen?
Ik denk dat dit ‘wishful thinking’ zal blijken te zijn.

Marguérite Nahar, Curaçao