Zaterdag in de ochtenduren ontving ik het bericht dat Eric Kleinmoedig er niet meer is.
Eric heeft aan de wieg gestaan van de oprichting van de Dienst Buitenlandse Betrekkingen, voorheen Bureau Buitenlandse Betrekkingen (BBB). Het instellen van en het vormgeven aan de diverse afdelingen van deze dienst kwamen voornamelijk uit zijn brein.
Hij werd dan ook de eerste directeur van het BBB. In die hoedanigheid heeft hij jarenlang invulling gegeven aan dat deel van het buitenlands beleid van het Koninkrijk waarop de Nederlandse Antillen invloed konden uitoefenen.
Als een van de eerste politicologen van de Nederlandse Antillen kende hij zijn zaken als geen ander en wist hij op professionele wijze de belangen van de Nederlandse Antillen op het gebied van buitenlandse betrekkingen te behartigen.
Eric was een van onze deskundigen op het gebied van zeerecht en internationale betrekkingen.
Hij had een duidelijke kijk op het beleid dat wij moesten voeren ten aanzien van onze regio in het algemeen en op ons buurland Venezuela in het bijzonder.
Eric kende dit buurland als de palm van zijn hand en volgde de politieke en sociaaleconomische ontwikkelingen aldaar nauwlettend, want hij vond dat Venezuela een van onze belangrijkste zo niet ons belangrijkste buurland is. Medio jaren tachtig, toen Curaçao in een diepe economische crisis verkeerde, werkte het BBB aan het tot stand komen van het Consultatief Mechanisme, waarin Venezuela, Nederland en de Nederlandse Antillen op gezette tijden overleg zouden plegen over de onderlinge relaties.
In dat kader heeft hij ook jaren bij de diverse Antilliaanse regeringen en bij het ministerie van Buitenlandse Zaken in Den Haag aangedrongen op plaatsing van een Antilliaanse diplomaat op de Koninkrijksambassade te Caracas, hetgeen eerst na zijn pensionering als directeur plaats heeft gevonden.
Lang voor de hype over economische betrekkingen met gigant Brazilië, wees Eric op het belang van het opbouwen van deze relaties. Zo zorgde hij ervoor dat in São Paulo, een Antilliaanse vertegenwoordiger geplaatst werd. Het plaatsen van Antilliaanse diplomaten op diverse ambassadeposten die voor de Antillen van belang zijn, kan gezien worden als nog een wapenfeit van Eric Kleinmoedig.
Ook het Caribisch gebied had zijn interesse, maar dan meer multilateraal: de mogelijkheden van lid, geassocieerd lid, dan wel waarnemer worden in de diverse internationale organisaties in de regio werden benut.
Bij het opkomen voor het Antilliaans belang in het buitenlands beleid van het Koninkrijk was het niet altijd even makkelijk een acceptabele positie in te nemen binnen het Koninkrijk. Eric had vaak een andere mening dan zijn Nederlandse counterparts ten aanzien van positie-inname in onze regio.
Ik kan me nog herinneren dat zijn stellinginname ten aanzien van de Amerikaanse invasie in Grenada in oktober 1983 totaal anders was dan die van de Europese collega’s. De Nederlandse Antillen moesten volgens Eric de inval veroordelen: een duidelijke stellingname dus.
Binnenlandse problemen dienen door het betreffende volk te worden opgelost. Opgedrongen buitenlandse hulp is een lapmiddel en biedt geen wezenlijke oplossingen.
En zo was Eric, als het de Nederlandse Antillen betrof, deskundig, scherp en duidelijk, altijd met ons belang voorop.
Met drs. Kleinmoedig is een van onze internationalisten, regiospecialisten heengegaan. Hij ruste in vrede.
Jeffrey Corion, Nederland
