,,Er zijn nog 12.000 wachtenden voor u”, illustreerde een ambtenaar van de Belastingdienst Regentesselaan, wiens ogen op oneindig stonden, de enthousiaste opkomst van motorrijtuigenbelastingbetalers. Welaan, ‘in een goed begin schuilt gewin’ zo op de tweede dag van het nieuwe jaar.
Daarmee ontkennend mijn opkomende wanhoop. Want alleen staanplaatsen waren er nog voorhanden. Gelukkig had deze ambtenaar aanleg tot medelijden en adviseerde mij naar Post nv of de Giro te gaan. Daar zou ik zeker binnen tien minuten mijn betalingen kunnen doen.
Post nv was vlak om de hoek alwaar ik botste tegen een file van wel 65 wachtenden. Het konden er ook 165 zijn want ik raakte de tel al gauw kwijt. Eveneens brave motorrijtuigenbelastingbetalers. Er was slechts één enkel loket open.
Na twee uur van het ene op het andere been te hebben gestaan en ik voor en achter mij vermoeide gezichten zag die hun hele ochtend verloren zagen gaan, ging een tweede loket open. Na weer dertig minuten te hebben gewankeld, kwam ik dan aan de beurt. Achter mij was de rij alleen nog in lengte toegenomen. Geen protest, alleen onmacht, desolatie, en zeker geen ‘felis aña’ dat zo ironisch alle betekenis uitlachte.
Geen excuus van Post nv noch enige uitleg aan de wachtenden, die nota bene hun zuurverdiende geld komen afdragen aan de Staat, en welhaast hun bivak moesten opslaan wegens het slecht functioneren van het bedrijf. Alsof wij vee zijn, een wandelende portemonnee zijn waar geen enkele uitleg aan hoeft te worden verleend. Dat gegil van ‘respét’ hebben voor elkaar, terwijl dat met voeten wordt getreden blijft volgens mij een geleend woord uit andere beschavingen. En van dat schijnbaar niet achtenswaardige volk wordt verwacht dat zij maar wezenloos ‘dushi Kòrsou’ zal blijven balken.
Als er zoiets in Nederland gebeurt, al is het ‘maar’ dertig minuten tijdverlies, is er een uitleg naar het publiek en dat gaat dan ook gepaard met een klein geschenkje als pleister op het geleden verlies. Maar als ik de toestand van de dierentuin alhier zie, kan ik mij voorstellen dat de waardigheid van de mens hier ook niet veel voorstelt.
Net als de onmondige dieren daar doen ook al die wachtenden geen mond open. Als koeien in een rij staan wij daar te wachten tot degenen die het schijnbaar over onze tijd te zeggen hebben in beweging komen. Iemand uit de rij zei vertwijfeld: ,,Als je het op Curaçao kunt uithouden, kun je het overal uithouden.” Met een doorgezakte rug en zere voeten strompelde ik naar mijn auto terug. ‘Respét ta aério hasa’.
Martie Genger, Curaçao