Enkele dagen geleden deelde de consul van Venezuela op Curaçao mee dat de ongeveer vijfhonderd Venezolanen op het eiland de gelegenheid zouden krijgen om via het consulaat hun stem uit te brengen. Dat is mooi en democratisch.
Of het er in Venezuela even democratisch aan toe zal gaan is zeer de vraag. Waarom ik dit zeg?
Misschien weet u dat er sinds enige tijd een volledig operabele, supersnelle glasvezelkabel van in totaal 1.600 kilometer lengte onder zee van Venezuela naar Cuba loopt. De kabel heeft 70 miljoen dollar gekost en is gefinancierd door Hugo Chávez. Chávez heeft Cuba hiermee enorm geholpen omdat de Amerikaanse boycot verhinderde dat Cuba toegang kreeg tot (vlakbij gelegen!) snelle verbindingskabels en het met een langzame satellietverbinding moest doen.
In dit verband is het interessant te weten dat, naar verluidt, Cuba toegang heeft tot de database van identiteitsbewijzen en stembiljetten van Venezuela en ook de controle over de paspoortdiensten. Boze tongen beweren dat er tijdens de verkiezingen in Venezuela duizenden fictieve stemmen van in Cuba wonende Venezolanen via de kabel naar het stembureau in Venezuela zullen gaan. Een pikante bijzonderheid is dat het CNE (Consejo Nacional Electoral = Nationale Kiesraad) niet toestaat dat er internationale waarnemers bij de verkiezingen komen. Dit gebeurt voor de eerste keer en wel op een cruciaal ogenblik. De CNE heeft nu een andere figuur verzonnen, de zogenaamde ‘acompañantes electorales’ (= verkiezingenbegeleiders). Dat zijn, bijvoorbeeld, leden van een missie van Unasur die allemaal aanhangers van Chávez zijn. Het Carter Center, dat sinds 1989 meer dan 90 verkiezingen heeft gecontroleerd in Afrika, Latijns-Amerika en Azië, heeft dit afgewezen omdat zo’n figuur onafhankelijk en objectief onderzoek onmogelijk maakt.
De afgelopen dagen zijn de Curaçaoënaars er getuige van geweest dat twee ex-bestuurders van de Curaçaose voormalige regering om internationale hulp vroegen bij het bestrijden van de zogenaamde staatsgreep die het mogelijk had gemaakt dat de demissionaire regering tot de verkiezingen op 19 oktober werd vervangen door een interim-regering.
Ex-premier Schotte meende zich zelfs tot het Venezolaanse televisiestation Telesur te moeten wenden om gedurende 20 minuten in een emotionele boodschap om hulp en steun te vragen aan een land, waar geen democratische verkiezingen worden gehouden, waar 2.000 moorden per jaar plaatsvinden, waar in 2012 alleen al 76 agenten door criminelen zijn vermoord om hun wapens te pakken te krijgen, waar van elke tien misdaden er maar één tot een veroordeling leidt, waar ongeveer vijfhonderd ontvoeringen in de afgelopen acht maanden hebben plaatsgevonden, waar slechts twee politieagenten patrouilleren op elke 100.000 inwoners (de internationale standaard is vijf op hetzelfde aantal inwoners), waar de officiële koers van de Amerikaanse dollar 4,3 bolívar is terwijl er op de zwarte markt 10 of 13 bolívar voor een dollar wordt neergeteld, waar het de media verboden is om melding van die koersen te maken, waar kritische journalisten door regeringsgetrouwe hackers worden aangevallen, waar de eigenaar van het tv-kanaal Globovisión het land uit moest vluchten, waar de onafhankelijkheid van de rechterlijke macht de laatste tien jaar systematisch is ondermijnd, waar private Tolstations volop regeringspropaganda bedrijven, waar de ‘Wet sociale verantwoordelijkheid voor radio en tv’ de internationale standaard voor de vrijheid van meningsuiting schendt door de media te dwingen om af te zien van al te kritische programma’s op straffe van een veroordeling, enzovoorts, enzovoorts.
Typisch een land waar je om steun moet vragen.
De heer Chávez is druk bezig om een volgende termijn voor zichzelf te organiseren. Hij ziet zichzelf nog steeds als de redder des vaderlands (zie hierboven de door hem behaalde successen) en raakt in zijn verkiezingsredevoeringen tot opzienbarende hoogtepunten. Op 30 september sloot hij zijn campagne af in Cabimas, waar hij de verzamelde menigte nog net niet zijn pastorale zegen gaf. Luistert u even mee?
,,Mijn God, schenk ons leven en gezondheid, geef ons de overwinning om door te gaan met het bouwen van het Rijk van Christus op aarde, het Rijk van de Vrede, het Rijk van de Vreugde, zoals Christus zei. Zalig de armen, want zij zullen het Rijk der Hemelen binnengaan, het Rijk van het Leven, het Rijk van de Liefde. Jullie willen vaderland, jullie willen onafhankelijkheid, jullie willen waardigheid, jullie willen woningen voor iedereen, jullie willen kwaliteitsonderwijs voor iedereen, jullie willen een waardige toekomst. Dus stem voor Chávez!”
Zo eenvoudig ligt dat dus.
De heer Chávez (hij laat zich het liefste çomandante’ of ‘teniente-coronel’ = luitenant-kolonel noemen) heeft een tegenspeler met wie hij in een nek-aan-nekrace is verwikkeld: Henrique Capriles Radonski. Voor goed begrip: Radonski heeft als gouverneur van Miranda, een van de dichtbevolkte staten van Venezuela, schitterend werk op onderwijsgebied verricht. In zijn programma staat onderwijs ook voorop.
Ik wens de Venezolanen die op Curaçao wonen veel wijsheid toe bij het stemmen. En tegen de ex-premier van Curaçao, die de steun kreeg van de koning van de Kaaimaneilanden, de president van het armste land ter wereld (Haïti) en de Venezolaanse minister van Buitenlandse Zaken Ponceleón die in maart 2012 in Genève namens Venezuela de aanbevelingen van de Verenigde Naties verwierp voor de onafhankelijkheid van de rechtspraak, zou ik willen zeggen: als je van de drank wil afkomen moet je geen hulp vragen aan een alcoholist!
Fred de Haas, Nederland