Verzet is onze enige redding
Maar iedere keer wanneer ik denk dat wij de bodem van ons verval hebben bereikt, slagen de politici er steeds weer in om zichzelf te overtreffen in bestuurlijke losbandigheden. Hoe onvoorstelbaar dan ook hebben wij thans te maken met een minister van Justitie die, eenmaal door de mand te zijn gevallen nadat zijn bewust afgeschermde brief aan het State Departement niettemin toch vanuit de VS is uitgelekt, alsnog het lef heeft zijn persoonlijke bemoeienis met een individuele strafzaak te willen verdedigen en goedpraten.
Volledig onbeschaamd laat hij zich bovendien in zijn verdediging aansturen door de strafpleiters van de verdachte waar de zaak om gaat; die nemen het openlijk voor hem op. Dit gebeurt dus niet door de juristen van zijn departement of door de duur ingehuurde retainer-advocaten van de overheid, maar juist door die advocaten die het Openbaar Ministerie (OM) in die bewuste zaak aanvechten. Een uiterst bizarre situatie waarbij de minister van Justitie ammunitie tegen het OM gebruikt die hem uitgerekend door deze strafpleiters wordt aangereikt.
De bewuste brief is opgesteld in een formaat en in een taalgebruik dat kenmerkend is voor de Amerikaanse juristerij, bovendien ontbreekt in de aanhef een referentienummer of registratiecode zodat aangenomen mag worden dat het nooit de bedoeling was het stuk (alhier) te laten archiveren. Opvallend genoeg hebben wij ook niemand van de coalitie horen klagen over het wederom uitlekken van een stuk vanuit de ambtenarij, het is hen immers bekend dat die er op geen enkele manier bij betrokken is geweest.
Het lijkt erop dat de brief voor hem werd geprepareerd en dat hij voor het blok werd gezet om te tekenen. Feit is dat noch de minister noch hen die met hem samenspannen enige verklaring geven voor al die heimelijkheid; ook de betreffende strafpleiters schieten enkel hun pijlen af op het OM en steunen de bewindsman in zijn kruistocht tegen het in hun ogen ontspoorde vervolgingsapparaat, maar leggen niet uit hoe het komt dat de bij deze minister blijkbaar spontaan ontsproten opwelling van rechtschapenheid zich nu juist voordoet in een rechtszaak waarbij het gaat om de persoonlijke belangen van de hoofd financier van de MFK en waarschijnlijk thans ook de geldschieter van Pueblo Soberano.
De toenemende mate van schaamteloos deviant bestuurlijk gedrag begint nu echt griezelige en gevaarlijke vormen aan te nemen. Tegen de tijd dat een minister van Justitie openlijk het OM aanvecht om een van misdrijven verdachte partijfinancier te verdedigen en zelfs zover gaat met dreigen met het ontnemen van in onze constitutie verankerde bevoegdheden van het OM, alsook dreigt met het ombuigen van wetten ter accommodatie van zijn drang tot persoonlijke inmenging in strafzaken dan, lieve mensen, zijn we danig op weg naar een dictatuur.
Het griezelige schuilt ook in het onbegrijpelijke afstandelijke gedrag van de Statenleden van de coalitiepartijen. Zij ondernemen wederom geen actie en houden zich volledig op de vlakte ondanks dat het hier gaat om zeer ernstige ministeriële misdragingen die in elk ander zichzelf respecterend land allang waren afgestraft.
Dit gebeurt er nou met een land indien leiders behept met boevengedrag het staatsregime overnemen. Die constatering brengt ons terug op het heikele punt van de niet gescreende ministers. Schotte heeft in dat opzicht ons allen belazerd, maar het moet van mijn hart dat zulks enkel heeft kunnen gebeuren doordat de voormalige minister van Binnenlandse Zaken, de heer Donner, een grove inschattingsfout heeft gemaakt. In het Rapport Rosenmöller staat immers vermeld dat toentertijd onze gouverneur duidelijk had aangegeven dat er drie ministers niet ministeriabel waren. Het was Donners voorstel om de toetsing van deze ministers vervolgens in handen te stellen van het OM waardoor de screening gereduceerd werd tot enkel een strafrechtelijke toetsing. Het honoreren van het standpunt van onze gouverneur had ons veel ellende kunnen besparen.
Hoe het ook moge wezen, de grootste pessimisten onder ons hadden niet kunnen bevroeden dat wat voor een regering dan ook het zou kunnen presteren om binnen een korte periode van maar anderhalf jaar een land dat een uitmuntende startpositie had, tot het niveau van een ‘failed country’ te laten afzakken. De achterbazen van de regering zijn standvastig en kapitaalkrachtig. Zij hebben cruciale politici reeds in hun macht en deinzen blijkbaar voor niets terug getuige het aangestuurde gedrag van minister Wilsoe. Indien hun opmars niet snel wordt gestuit, vrees ik het ergste voor ons voortbestaan. Ik blijf erop hameren dat alleen het gezamenlijk verzet door de burgers ons nog kan redden.
George Lichtveld, Bestuurslid PAR, Curaçao
