Geen vijanden nodig
Ik vond het al raar dat Amigu di Tera niks van zich heeft laten horen in de strijd van Smoc tegen de Isla. Bij navraag bij Smoc kreeg ik te horen dat Amigu di Tera vindt dat Smoc teveel met alleen de Isla bezig is en vindt dat het probleem Isla een Shell-verantwoordelijkheid is en dat er totaal geen samenwerking is met Amigu di Tera.
Achttien doden per jaar, duizenden zieke kinderen die minimaal een keer per maand naar huis gestuurd worden vanwege de stank, onze hele zuidkust onder de olie die uit de haven komt, tonnen gif die op Malpais begraven worden en ons grondwater vergiftigen, duizenden liters gif die dagelijks bij Shut en Playa Kanoa door grote trucks in zee worden gedumpt, hotels die kunstmatige stranden aanleggen en hele koraalriffen stikken. De plannen om casino’s op Klein Curaçao te bouwen, een van de weinige eco-paradijsjes voor duikers die we nog hebben, daarover hoor je Amigu di Tera niet klagen.
Je hoort niemand klagen, de hele ‘comedy club’ van onze ‘brother’ Schotte niet. Wel hoor je ze als Willy Maal een groot 600-kamer hotel daar neer wil zetten; iets dat niet mocht omdat de bolcactussen daar niet gestoord mochten worden.
Dat project is naar de Bahama’s gegaan en is daar een van ’s werelds grootste all inclusive hotels geworden waarin zelfs een James Bond-film is opgenomen.
Wel hoorde je ze bij het project op Klein St. Michiel, waar de heer Raspoort een 600 vakantiebungalows wilde neerzetten. Dat ging niet door omdat dan tien geiten die daar rondlopen moesten verhuizen, terwijl de man een nursery had met 6.000 bomen die hij voor zijn beplanting aldaar zou gaan gebruiken.
Maar je hoort ze niet als een heel dorp op Banda’bou wordt neergezet, waar zelfs de leguanen de zee induiken omdat ze anders door een bulldozer overreden worden.
Ik heb ze nog niet gehoord over het mega homohotel wat ze op Sint Joris neer willen zetten. Misschien lopen daar ook twee wilde ezels rond, dus wie weet gaat dat ook niet door.
Ik heb me een keer door een grote projectontwikkelaar laten vertellen dat je, voordat je met een project gaat beginnen, een grote, chique cocktailparty geeft en vette cheques uitdeelt aan eco-organisaties zodat zij niet kunnen klagen als je gaat bouwen.
Deze man heeft een heel dorp midden in het Midden-Oosten neergezet en was zelfs lid van Greenpeace, zodat zelfs die organisatie niets kon zeggen. Zelfs een hond bijt niet de hand die hem te eten geeft.
Dat gevoel krijg ik bij deze club want volgens mij is deze niet bepaald onpartijdig bezig. Ik denk eerder dat ze dat geld nodig hebben om naar een of andere conferentie te gaan, het liefst ergens heel ver weg - zoals Thailand of Vietnam of Australië - om te leren hoe we het leven van de vuurvlieg kunnen verlengen in plaats van dat geld te gebruiken om eerst ons eigen huis schoon te maken.
Ik blijf lachen op deze klip want met zulke ‘amigus’ heb ik geen vijanden nodig!
Arthur Donker, Curaçao
