Een nieuwe Curaçaose vlag: 20/80
1. Carnaval stamt uit middeleeuws katholiek Zuid-Europa als jaarlijkse uitlaatklep tegen tucht, kerk en staat. Gemaskerd staken mannen en vrouwen de draak met maatschappelijke mistanden en gingen zich tegelijkertijd onderling drie dagen te buiten. Daarna begon de vastentijd. Later brachten katholieke Europese emigranten het naar Brazilië en elders in Latijns-Amerika. In de jaren vijftig van de vorige eeuw werd door blanke middenstanders dit straatfeest op dit eiland gecommercialiseerd ingevoerd. Als kind maakte ik op Brionplein een foto waarop ene Carlos Badaraco te zien is als Prins Carnaval die de stoet aanvoert. Paters, fraters en soeurs stonden niet langs de weg te juichen, wanorde stuitte hen tegen de borst. Later werd carnaval door de lokale Afrikaanse cultuur geadopteerd en ontwikkelde zich tot een jaarlijks volksfeest. De politiek maakte zich er meester van en Rosalia bepaalt de spelregels.
2. Als iets superkoloniaal is, is het de ‘Liefde voor de koningin', haar huis en paleis, een hemel waarin zij verblijft waar niemand onder ons zich enige voorstelling van kan maken. Onbewust belichaamt zij de Heilige Maagd Maria, niet als deel van het nieuwe staatsbestel maar als symbool van dat geloof. Zij zal over enkele maanden voor het laatst per KLM afreizen. Zoals zij ons in haar slissend Nederlands zal toespreken kan alleen een heilige. Juist daarom is het mogelijk dat de heer Wiels onder die vergeelde afbeelding in de Statenzaal haar anti-Nederlandse teksten verkondigt. Er is straks niemand die haar als gewone sterveling zal kunnen benaderen, ook haar vertegenwoordiger Goedgedrag niet. Voor ons volk volgt niet Alexander haar op maar de nieuwe Maria, koningin Maxima. Hoe lang spelen wij dit spelletje nog mee?
3. Het katholieke blanke geloof is de slaven nog niet zo lang geleden door missionarissen de strot in geduwd. Om toen te kunnen overleven was daar geen ontkomen aan. Zicht op een eeuwig leven tussen stralende heiligen met gouden hoepels om hun hoofden was na dit kommervol bestaan in dit dorre tranendal onweerstaanbaar. Dit proces werd zo hardhandig ingezet, dat men denkt dat het katholisme onderdeel is van Afrikaanse cultuur en voor de identiteit onmisbaar is. Heldere herinneringen werden door angst verdrongen. In Afrika was toen geen zwarte katholiek te bekennen, Zuid-Amerikanen waren het daarentegen stuk voor stuk. Niets is mentaal zo vergankelijk en vervangbaar als geloof, het communisme was na de val van de muur na een jaar verdampt en vervangen door een radicaal liberalisme, in Italië en Spanje zijn kerken slechts toeristentrekkers, een gebraindrainde Curaçaoënaar is het in Nederland na zes maanden helemaal kwijt.
Beste René, jij weet precies hoe wij ons van dit verleden kunnen ontdoen.
Carlos Weeber, architect, Curaçao
