Het moet er maar eens uit. Ik lees als het even kan de ingezonden stukken van lezers van de krant. Wel merk ik dat er inmiddels een gewoonte is ontstaan om eerst even te kijken wie de auteur is. Van sommige auteurs herken ik de naam en hun stukken ‘snellees’ ik, omdat terugkerende negativiteit of onzinnigheid mij niet interesseert. Door sommige auteurs ben ik al geboeid voordat ik met lezen ben begonnen. Hun stukken zijn mijn tijd wel waard.
Maar dan dat onderschrift ‘naam en adres bij de redactie bekend’. Wat is dat toch? Angst voor represailles? Schaamte om voor je mening en principes uit te komen? Een anoniem ingezonden stuk verliest aan geloofwaardigheid, hoe kan de lezer de inhoud immers serieus nemen als de auteur zich verschuilt? Wellicht is het ‘fake news’ of propaganda.
En er is ook bezorgdheid. Steeds meer staan journalisten en critici onder druk en niet alleen onder (pre-)totalitaire regimes. Een democratische samenleving is gebaat bij kritische geluiden van echte mensen. Kwetsbaar en verifieerbaar, want je kunt ze erop aanspreken, geen anonimiteit. Genoeg geweest wat mij betreft, als je niet herkenbaar voor je mening wilt uitkomen hou die dan maar voor jezelf.
Arend de Winter, Curaçao

Noot van de redactie: Als er onder een ingezonden stuk ‘naam en adres bij de redactie bekend’ staat, dan is altijd geverifieerd wie de schrijver is en waarom deze persoon anoniem wil blijven. Fake news is het dus niet en inderdaad is vaak de reden voor anonimiteit het veiligstellen van eigen belangen en kwetsbaarheid.