Er is iets met de zaak rondom dit resort wat mij niet helemaal duidelijk is en welke niet tot de onmenselijke beslissing hoort te leiden waartoe de Stichting Johannes Don Bosco dit met hand, hart en ziel gebouwd complex verdoemt.
Zelfs al zou het zijn om weduwe Silvia Jungslager op de knieën te krijgen en de hongerdood in te jagen, omdat 10 jaar geleden de huur van het terrein almaar werd verhoogd en wijlen schrijver van Curaçaose kinderboeken Roel Jungslager zich daarmee niet kon verenigen, dan nog is wat er nu gaande is, onvoorstelbaar.
Ik wil me hierin niet mengen in mijn volgend pleidooi alhoewel ik mij kan voorstellen dat meerdere buurtbewoners hetzelfde dachten als Roel en wellicht in een soortgelijke situatie zitten.
De zaak die Roel Jungslager tegen genoemde stichting heeft aangespannen heeft hem veel energie gekost en hem uiteindelijk van zijn gezondheid en van zijn leven beroofd. Roel Jungslager heeft zijn vakantieappartementen from scratch opgebouwd. Met eigen handen, steen op steen, bloed zweet en tranen. Zijn project is uitgegroeid tot zijn levenswerk waar hij trots op mag zijn. Maar het is hem niet gegund hiervan op zijn oude dag te genieten.
De tien jaar lange strijd tegen een kapitaalzuchtige stichting die zich inzet voor de belangen en ondersteuning van de groep minderbedeelde Curaçaoënaars was te slopend.
Roel en Silvia trouwden op 19 september 1984. Zij leerden elkaar kennen op de 19e editie van het Cultureel Caribisch Festival 1982, in Suriname. Al voor hun trouwen woonde Roel op de plek waar nog geen Limestone Holiday Resort Curaçao stond, maar waar wel een droom zich aan het ontvouwen was.
Eind jaren tachtig begin negentig begint het echtpaar hun droom gestaag tot werkelijkheid te maken.
Het bizarre is dat deze stichting, in plaats van een menselijk compromis te treffen, liever dwingt tot kapitaalsvernietiging. De weduwe van Roel Jungslager mag het bezit van haar en haar man niet verkopen, zodat zij de schuld van de ‘achterstallige’ huur kan cancelen en ergens anders een nieuw bestaan kan beginnen. O nee! De wreedheid ten top, staat de humanitaire stichting Johannes Don Bosco dit niet toe en vindt met boosaardig plezier het geacht dat weduwe Silvia Jungslager haar resort met de grond gelijk maakt.
Dit vind ik onredelijk en gaat eerlijk gezegd mijn verstand te boven. De weduwe vraagt niet om het terrein te verkopen! De weduwe vraagt om haar bezit te mogen verkopen zodat ze niet berooid achterblijft èn daarbij de ‘schuld’ van de huur kan aflossen.
Waarom zou de stichting Don Bosco niet willen dat Silvia Jungslager haar eigendom verkoopt en vertrekt? Waarom dit machtsspel? Omdat ze een vrouw is, er nu alleen voor staat en zo makkelijk kapot te krijgen is?
Zijn er niet meerdere bewoners in de buurt die in deze zelfde nachtmerrie verkeren? Is geld en macht voor de stichting dan zo belangrijk dat ze liever ziet dat de bewoners op wie ze jaagt emotioneel en fysiek ten onder gaan?
Ik zou niet de minderbedeelde Curaçaoënaar willen zijn die op deze manier door de stichting geholpen wordt. Ik hoed me voor dit karma.
Hoe is het trouwens met het gebouw van de Zeeverkennerij afgelopen? Die moet zich ook in eenzelfde situatie hebben bevonden. Of zou het zo zijn dat het terrein voor de Zeeverkennerij een gift was van de Broeders van Brakkeput toen zij van Curaçao vertrokken? Wellicht een groter gebied ook bestemd als schenking dan alleen het gebied van de Zeeverkennerij?
Als er een God bestaat, laat Hem dan nu handelen voor medemenselijkheid en gerechtigheid. Op donderdag 19 augustus om 12.00 uur ’s middags is er een kettinggebed voor een oplossing zonder dwang, machtswellust en het enkel draaien om kapitaal. Laten we bidden voor compassie.

Diana Lebacs,
Curaçao