Kunstmatige Intelligentie
Mensen van tegenwoordig hebben geen behoefte meer aan visueel of fysiek contact. Elkaar diep in de ogen kijken en elkaars zachte rondingen volgen, is er niet meer bij. Warme rillingen krijgen van een mooie, heerlijke of lieve stem, zijn ook niet meer van deze tijd. Tegenwoordig kijken we alleen nog maar devoot en diep geconcentreerd naar beneden, de harde rondingen van het mobiel of de BlackBerry stevig in een van de knuisten. Het zijn niet meer ‘zij’ of ‘hij’ die trilt, belt, of zingt, nee het is haar of zijn mobiel, ‘BlackBerry’, ‘I-pod’ of iets anders dat op een minitelevisie of een computerscherm lijkt.
Wij zijn ‘schermkijkers’ en vaak ‘schermjagers’ geworden en ‘ear phone’ luisteraars of ‘microfoon fluisteraars’. Soms denk je even - heel even - dat je persoonlijk contact hebt met je lief. Helaas, dat is een dagdroom. Want het is geen persoonlijk contact, maar een ‘wisselcontact’. Wisselende contacten suggereren iets fysieks, maar dat is het niet. Persoonlijke contacten zijn naar ‘wisselcontacten’ geëvolueerd. Terwijl je lieve woordjes fluistert naar je formele lief, zendt je duim hartstochtelijk via de ‘nippels’ van je ‘cell’ of ‘berry’ diezelfde lieve woordjes, synchroon, naar je geheime lief. Een beetje man of vrouw ‘doet drie of vier contacten’ tegelijkertijd. Maar hopen dat er geen verwisselingen plaatsvinden die uit je mond en uit je duim komen. Dat kan fataal uitwerken: zo heb je twee, drie of vier contacten, en zo heb je geen enkel contact meer. En dan? Dan moet je het hele circus weer opnieuw beginnen. Een uitdagend, ingewikkeld, vermoeiend, maar spannend proces. Hoezo stress? Toch is het meest voorkomende zeer niet, dat er meerdere geliefden zijn, maar dat, terwijl je een romantisch sms’je typt, er weer sms’jes in de maak zijn die een minuut later worden verstuurd, zonder dat er emotionele naslepen zijn van het eerste romantische sms’je. Begrijpt u het systeem? Ik niet, maar jonge mensen vinden het allemaal heel simpel en prettig.
Het lijkt wel alsof mensen tegenwoordig geen ‘dichtbijcontacten’ meer willen hebben. Ze prefereren ‘remote’. Zo ‘remote’ dat de nabijheid dwingend wordt. Verslavend zelfs. Ze gaan met hun ‘BlackBerry’, ‘I-Pad’ of ‘I-Pod’ naar bed, de wc en soms zelfs onder de douche. Die zijn altijd binnen handbereik tijdens het slapen, wakker worden en bij het gezellige, haastige ontbijtje op bed of buiten op de porch. De huidige mens voelt zich daardoor nooit meer ongemakkelijk wanneer hij ergens in zijn eentje zit. Want hij is niet alleen. Hij heeft altijd ‘iemand’ bij zich om mee te communiceren of een spelletje mee te doen.
Ze lunchen samen, eten samen. Gaan samen naar belangrijke vergaderingen en besprekingen, naar concerten, de wachtkamer bij de tandarts. Of in het vliegtuig. Daarom willen mensen, als zij vliegen, hun geliefde apparatuur ook altijd zo snel mogelijk aanzetten. En het liefst helemaal niet uitzetten. Want die spannende momenten van stijgen en landen wil je delen met je liefste computer of telefoon. Dat dit de vliegveiligheid in gevaar kan brengen, is niet jouw zorg. Ze kunnen immers niet gaan discrimineren omdat jouw vriendje van jou gescheiden moet worden, puur en alleen omdat hij/zij digitaal is. Volgens artikel 1 van de Nederlandse Grondwet, handelend over het ‘gelijkheidsbeginsel’, mag het cabinepersoneel ten enenmale niet discrimineren. Kortom, er ontwikkelt zich met deze apparatuur zo’n close ‘saam saam’ relatie dat je er zelfs niet voor in therapie kunt gaan. Er gaan zelfs geruchten dat je je mobiel of BlackBerry mee mag nemen naar je volgende leven. Samen in de kist, ja heel gezellig! Of samen ‘in de koffer’, maar dan boven de grond. Want binnenkort verwacht ik dat ergens op deze dolle dwaze wereld het eerste huwelijk gesloten wordt tussen een mens en zijn of haar digitale vriendje.
Een vriend of vriendin van vlees en bloed is binnenkort voor de mens van nu wellicht niet meer nodig. Die weet zelfs niet eens meer hoe zijn vriendin, vriend of byside er in haar of zijn blootje uitziet. Spannende lingerie schijnt ook al ‘uit’ te zijn. Want de vingers bewegen al opgewonden over alle gevoelige plekjes die aangeraakt moeten worden om niet ‘inkomunikado’ te worden. Want niet bereikbaar zijn, is het ergste dat je als modern mens kan overkomen. Een dag- en nachtmerrie tegelijkertijd. Er zijn zelfs mensen die vergaderen tijdens het vergaderen. ‘Silent meeten’ heet dat. En iedereen doet het, dat ‘berryen’.
Moeders en vaders met jonge kinderen doen het tijdens het voorlezen, naar bed brengen of haastig, het hoofd gebogen, ‘slenterend’ door de dierentuin. Jonge kinderen doen het tegenwoordig ook heel enthousiast. Het is nog wel op het niveau van spelletjes toetsen, maar toch noemen zij het al ‘gamen’. Ja, kinderen worden groot. En het is nog gezond ook! Geen RSI, want polsen gebruik je niet bij het gamen. Een ‘muisarm’ bestaat wel, maar over een ‘muisduim’, een ‘muisvinger’ of ‘vingermoeheid’ hoor of lees je nauwelijks wat, ondanks al die miljoenen, dag in dag uit, duimende en vingerende mensen.
Blauwe ogen zijn uit, blauwe tanden in. Heel erg in, die ‘Bluetooth’. Die zit overal, behalve in het gebit. De ‘bluetooth’ zit in het oor, achter het oor, op het oor, in de laptop, pc, of in de ‘berry’. En dat allemaal ‘wireless’, dat wil zeggen zonder wortel, zonder flosdraad, draadloos, helemaal zonder ‘wire’ dus. Optimale transparantie al die contacten, dat wel. Iedereen luistert, kijkt, duimt of wijsvingert mee, al hebben weinig mensen dat in de gaten. Echt interessant is het meestal niet wat er te horen of te zien valt. Liplezen is uit, duim- en vingerlezen wordt het nu helemaal! En dan heb ik het hier niet eens over ‘hyven’, chatten, ‘facebooken’, ‘linkend’s’, twitteren, mailen, telefoneren, vhf’n, portofonen, of scypen. En zo zweeft de mens steeds verder weg van zichzelf en van elkaar, eenzaam buitelend, helemaal alleen de door hemzelf gecreëerde ‘cyberruimte’ in. Want hij en zij zijn niet meer nodig. De ‘KI’, de Kunstmatige Intelligentie nam het van hem en haar over.
En wij, mensen op zekere leeftijd? Voor ons rest dan slechts het ‘zij kijken er naar’. Kunnen wij weer helemaal opnieuw beginnen met de ‘appel aan Eva’, en die ‘rib uit het lijf van Adam’.
Reinoud van den Berkhof schrijft regelmatig opiniebijdragen voor het Antilliaans Dagblad.
