Was dat maar waar!
Wie iets begrijpt van de impact die een seksuele relatie met een volwassene heeft op een kind van tien of jonger, zal nooit praten over een ‘gezonde omgeving’. Op Curaçao is incest en seksueel misbruik in veel gevallen eerder regel dan uitzondering, bedolven onder een taboe dat de misbruikende helft ((stief)vader, oom, buurman, buschauffeur?) vrij spel geeft.
De grote boosdoener is meestal de schrijnende armoede, zowel op economisch als sociaal en spiritueel gebied. De praktijk leert dat ondanks gestructureerde seksuele voorlichting via de school tieners zwanger blijven raken. De gevolgen voor henzelf en de gemeenschap zijn overbekend. Wat is er dan zo fundamenteel mis met onze maatschappij dat we deze gordiaanse knoop niet kunnen ontwarren?
Blijft het verschijnsel bij voer voor psychologen, sociologen en seksuologen? Of zouden we de oplossing kunnen vinden in een aangepast programma voor ‘nation-building’, waarbij we meteen de ‘Yu di Kòrsou’ kunnen scheppen die we als ideaal voor ogen hebben? Iemand die geleerd heeft zichzelf en anderen te respecteren. Via de Unesco in Parijs is het gratis te verkrijgen. En dan de uitvoering nog…
C. Jansen, Curaçao
