In het interview met Hans Slier van 28 mei jl. vallen mij een aantal passages op waar ik even op wil reageren. Natuurlijk is het hemd altijd nader dan de rok en voelt iedereen zijn eigen pijn het zwaarst. Emotioneel worden, dat mag ook. Niks mis mee. Dat laat onverlet dat er het beste gemaakt zal moeten worden en er naar alternatieve vormen gezocht zal moeten worden zodat het eiland niet meer voor het grootste deel van het toerisme afhankelijk zal zijn. Dat geldt natuurlijk niet alleen voor Curaçao, maar voor alle toeristische plekken in het Caribisch gebied. De afgelopen jaren heeft een enorme groei in het bouwen van hotels laten zien, het kon eigenlijk niet op want het waren ‘gouden’ jaren zogezegd. Als je een beetje realistisch bent, moet je gewoon toegeven dat niets meer zal worden zoals het is geweest en dat we daarmee zullen moeten leven. Wellicht minder stagiaires uit Europa, meer kansen voor de mensen hier creëren.

Het vliegen gaat ongetwijfeld duurder worden, de KLM verwacht niet voor 2023 op volle ‘sterkte’ te komen met minder personeel dus minder vliegtuigen, mensen zullen toch minder snel de plas over gaan, want de schrik zit er goed in, want stel er gebeurt weer iets en je kan niet terug. Op dit moment zit ook niet echt iedereen te wachten op passagiers uit de VS waar momenteel de teller van +100.000 overleden Covid-19-patiënten staat en nog wel erg veel besmettingen. De gemiddelde Amerikaan heeft niet zoveel vakantie om zich in quarantaine te laten plaatsen, zoals dat ook voor de meeste Europese landen geldt. Altijd goed om de realiteit onder ogen te blijven zien. Dan viel mij op in het interview dat Slier aangaf dat sterfgevallen allemaal mensen zijn van 75+ met onderliggende ziekten. Ik vind dit wel erg kort door de bocht en wijs er even op dat uit wetenschappelijk data-onderzoek van Harvard de volgende cijfers naar boven zijn gekomen; de groep van +75 waar Slier over spreekt heeft een aandeel in 48,7% van de sterfgevallen, de groep mensen van 65-75, 24,9%, de groep mensen van 45-65, 22,4%, dan de groep van 18-44, 3,9% en uiteindelijk 0-17-jarigen, 0,06%. ‘Maar laten we niet vergeten dat dood bij het leven hoort, we zijn nu eenmaal sterfelijk, misschien maakt dat het leven wel waard om te leven’, einde citaat Hans Slier. Tja, ik zou zeggen vertel dat aan al de mensen die inmiddels aan Covid-19 zijn overleden in Nederland, US, Italië, Spanje en alle andere landen die hun geliefden niet meer hebben mogen zien.

Josef Martina, Curaçao