Deze brief richt ik graag via de krant aan de gouverneur. Zijne Excellentie, met de afkondiging van een Landsbesluit op 27 maart 2020 werd het onmogelijk gemaakt voor personen, die ingezetenen zijn van Curaçao, om met ingang van 30 maart 2020 voor een periode van twee weken terug te keren naar hun eiland. Op 9 april werd er een nieuw Landsbesluit afgekondigd, waarbij de periode van oorspronkelijk twee weken (tot en met 12 april) werd verlengd naar vier weken (tot en met 26 april). Er dient nu dus opnieuw een besluit genomen te worden, waarbij de grenzen al dan niet open gaan voor ingezetenen van Curaçao, die sinds 30 maart 2020 gestrand zijn in het buitenland. Degene die in de periode van 14 tot en met 28 maart naar Curaçao zijn teruggekeerd en zich niet hielden aan de ‘vrijwillige’ of ‘verplichte’ quarantaine, zijn onder meer de oorzaak van het aantal ontstane besmettingen. En dus niet de ingezetenen van Curaçao die niet in de gelegenheid waren om voor 28 maart 2020 terug te keren.
Het noodzakelijk verblijf van één maand of langer buiten Curaçao, zoals in landen als Colombia, de Dominicaanse Republiek of Nederland, brengt voor deze ingezetenen van Curaçao een risico met zich mee. De kans op een besmetting met het Covid-19-virus is nu buiten Curaçao veel groter dan op Curaçao en deze mensen hebben er een groot belang bij om nu zo snel mogelijk naar huis terug te keren.
Deze ingezetenen maken nu extra kosten voor een ongewenst verblijf in het buitenland, terwijl alle vaste lasten en andere kosten op Curaçao doorlopen.
Men kan in het algemeen ook geen aanspraak maken op medische voorzieningen in het buitenland en daardoor onverwacht voor hoge kosten komen te staan. Personen die voor een medische behandeling naar het buitenland werden uitgezonden en inmiddels weer kunnen reizen, herstellen vaak nog beter in hun eigen vertrouwelijke omgeving. Het lijkt mij niet zinvol om andere landen te belasten met uitbehandelde patiënten.
De grenzen moeten open kunnen gaan voor ingezetenen van Curaçao die willen terugkeren. Deze groep is in de laatste weken niet gehoord en wacht hopeloos in het buitenland op een bericht ‘Van hoe nu verder?’. Er bestaat geen enkel bericht of communicatie van de overheid van Curaçao over een toekomstig beleid of visie omtrent het openen van de landsgrenzen voor ingezetenen van Curaçao. Er wordt alleen maar gesproken over het openstellen van de grenzen voor toeristen. Is er reeds een inventarisatie gemaakt van hoeveel ingezetenen zich in het buitenland bevinden, zodat er op passende wijze op korte termijn hulp geboden kan worden?
Deze groep zou moeten kunnen terugkeren onder de voorwaarden van een medische gezondheidsverklaring en een verplichte quarantaine.
En waarom niet….? De capaciteit in het CMC/Sehos en andere zorgverleners voor zowel klinische als preventieve verzorging (IC-units en medium care) is nu op een niveau, dat voldoende lijkt bij een beperkte toename van opnames en die in verhouding tot het aantal IC-units met Nederland meer dan dubbel is. Degenen die zich in Europa bevinden, kunnen zo nodig op eigen kosten met de wekelijkse ‘dinsdag’-vlucht van de KLM terugkeren. De genomen Landsbesluiten staan op gespannen voet met Art. 13 lid 2 van de Universele Verklaring van Rechten van de Mens, op grond waarvan, voor zover relevant, een ieder het recht heeft naar zijn land terug te keren. De Landsbesluiten zijn daarnaast gebaseerd op een verouderde wetgeving op Curaçao. Er bestaat zonder meer veel waardering voor het feit, dat de overheid en de inwoners van Curaçao de besmetting van het coronavirus beperkt heeft weten te houden tot slechts 14 personen en er geen stijging is geweest in de laatste twee weken. Met ‘het nieuwe normaal’ en de recente afkondiging beetje bij beetje de maatregelen te versoepelen worden er kleine stappen in een goede richting genomen. Maar laten we de ingezeten van Curaçao met een inreisverbod nu niet vergeten.
Koos van Rooijen Curaçao
