Ik heb nu zo’n 100 reacties gelezen op de aanwijzing die de Rijksministerraad vrijdag aan Curaçao heeft gegeven. Kennelijk vinden velen er iets van, in meer of minder heftige bewoordingen. Ook de emoties spelen her en der kennelijk hoog op, en voor sommigen is het zelfs moeilijk enigszins beschaafd te reageren. Ook de schuldvraag (wie is verantwoordelijk voor de ellende waar we in zitten?) is voorwerp van heftig debat.
Wat ik mis in de reacties die ik heb gelezen, is (een discussie over) de inhoudelijke kant van de aanwijzing. Bevat de aanwijzing maatregelen die noodzakelijk zijn om orde op zaken te stellen? Gaat de aanwijzing ertoe leiden dat we de overheidsfinanciën, maar ook de administratieve discipline bij de diverse ministeries op orde gaan krijgen? Wat zullen de economische en maatschappelijke gevolgen zijn? En welk beleid zal worden gevoerd om de zwaksten en armsten niet het zwaarst te laten lijden? En ga zo maar door.
We zitten in een crisis. Die gezamenlijk oplossen dient de hoogste prioriteit te hebben. Al dat ‘gebekvecht’ leidt tot niets. Helaas zijn er velen die daarvan niet (voldoende) zijn doordrongen, en die zich de hele dag door druk maken om minder belangrijke zaken. Met de sfeer die nu bestaat, gaan we niet feestend, maar bekvechtend ten onder.
Het is de hoogste tijd dat daarin verandering komt, en meer verantwoordelijkheidsgevoel wordt getoond. We hebben het dieptepunt nog niet bereikt, en solidariteit zal de komende jaren belangrijker zijn dan ooit. Politieke spelletjes en ego's zullen een tijdje pas op de plaats moeten maken. Er moet nu leiderschap worden getoond, in en buiten de politiek!

Karel Frielink, Curaçao