Met verbazing heb ik in deze krant kennisgenomen van het ingezonden stuk van 2 maart jl., geschreven door de heer Van Bergen naar aanleiding van het verslag van mevrouw Genger enige dagen daarvoor.
Of mevrouw Genger iemand een plezier deed met haar verslag over haar verblijf in het Sehos, zo vraagt hij zich af. Wel, ik vond haar verhaal schokkend, verbijsterend.... en nee, ik zat na het lezen inderdaad niet schaterlachend in mijn stoel, maar ben van mening dat ingezonden stukken niet per se leuk, grappig of positief hoeven te zijn.
Hij stelt dat het stuk haar beleving is en dus geen enkele waarde heeft voor anderen. Eerder vermeldt hij zelf en velen met hem wel tevreden te zijn over de door hem ondergane behandelingen. Ehhh.... begrijp ik goed dat de beleving van mevrouw Genger er niet toe doet, maar die van hem wel? Hij twijfelt vervolgens aan de verstandelijke vermogens van genoemde mevrouw.
Merkwaardig.
De heer Van Bergen is ongetwijfeld een goede kandidaat voor de toekomstige cliëntenraad: onbevooroordeeld, betrokken, objectief.
Tot slot: ik twijfel niet aan het waarheidsgehalte van het verslag van mevrouw Genger. Heeft zij pech gehad? Misschien. Feit is dat het er een vieze bende is, je eindeloos moet wachten tot je een afspraak hebt voor de MRI of specialist. Mijn ervaring met, bijvoorbeeld, Oncologie is zeer wisselend: een hork van een oncoloog in wiens wachtkamer je eindeloos zat te wachten. Lieve mensen op de chemoafdeling, die er daar op die smerige zolder het beste van probeerden te maken (dit was 8 jaar geleden, misschien is nu alles spic & span).
Een rondvraag binnen mijn kennissenkring zal ongetwijfeld een grote verscheidenheid aan persoonlijke ervaringen opleveren.
Laten we niet zo dom zijn om alleen voor waar aan te nemen wat ons bevalt.

Esther Steenbergen, Curaçao