Een goedkope politieke stunt
Het is goed om te melden dat de familieleden van de gedetineerden vaak een baan hebben of naar school gaan en niet zomaar vrij kunnen nemen om hun familie in de gevangenis in Koraal Specht te bezoeken. Zonder telefonisch contact, gaat het familiecontact verloren. Er bestaan geen objectieve argumenten om zomaar familiebanden door te snijden. Zelfs als er hiermee geen aanvullende straf is bedoeld, zal het zo over komen.
Het recht op familiecontact is een fundamenteel recht in de gemeenschap. Deze onnodige maatregel maakt dit haast onmogelijk. De barrière die de minister wil opzetten zal veel verdriet bij zowel de gedetineerden als bij de familieleden opwekken. Het risico dat familiebanden verloren zullen gaan, of aangetast zullen worden, is al een werkelijke mogelijkheid en kan met deze actie nog groter worden.
In een overbevolkte en ongeschikte gevangenis zullen de risico’s voor de gevangenen en het personeel door de frustraties groter worden. Het telefonisch contact met familieleden heeft als voornaamste doel om de familiebanden te behouden en versterken. Dit kan de gevangenen vaak weer op het rechte pad brengen en houden als zij eenmaal uit de gevangenis worden vrijgelaten. Het is binnen onze democratische gemeenschap helemaal niet nodig om op deze manier de banden tussen gedetineerden en familieleden te verbreken.
De meeste gevangenen zijn bovendien al gestraft. Het contact door middel van legale telefoons in de gevangenis is jarenlang geen enkel probleem geweest. Volgens de internationale regels voor gevangenen in artikel 43 en 92 moeten gevangenen de mogelijkheid krijgen om onder menselijk bevredigende omstandigheden het contact met hun familieleden te behouden.
De autoriteiten op dit gebied zeggen het volgende: ,,Ondanks alle discussies, is het verkeerd om het familiecontact van een gedetineerde te beperken. Als men wil dat zij, wanneer eenmaal vrijgelaten, een verantwoordelijke positie binnen de gemeenschap innemen, moeten zij tijdens hun gevangenschap zoveel mogelijk contact hebben met de buitenwereld.” (Jacobs, The European Convention on Human Rights, pagina 21).
Bovendien zal deze maatregel, de mobiele telefoonsmokkel binnen de gevangenis verergeren. De prijzen zullen stijgen en het zal aantrekkelijker worden om te handelen. Het is een valse illusie om te denken dat geen enkele gevangene ter wereld voor de volle 100 procent kan worden bewaakt. Het bewijs hiervan is dat vlak na de laatste razzia er weer verboden objecten zoals mobiele telefoons zijn gevonden.
Gevangenen zijn vaak net als een Nederlandse kaas; vol met gaten. Er moet moeite worden gedaan voor beveiliging, maar zonder het zicht op de realiteit te verliezen. In het verleden is al getracht een blokkade te realiseren, maar dit bleek geen succes. Zomaar een groep binnen de samenleving uitkiezen, in dit geval de gevangenen, en deze benadelen, enkel met het doel populair te worden op het politiek vlak, is een goedkope stunt.
Een overheid die zijn pijlen richt op een zwakke groep in de gemeenschap, om slechts tijdelijke populariteit te genieten, pleegt ook een misdaad tegen diegenen die zij gevaarlijk noemt. Vaak is een gedetineerde het product van een gemeenschap met zo’n mentaliteit.
Aan diegenen die ons willen beschuldigen van het zijn van advocaten, zeggen wij professioneel, ethisch en onafhankelijk genoeg in onze gedachten te zijn om geen partij te kiezen.
Advocaten: S. Osepa, M. Vaders, A. Eustatius, S. Inderson, E. Sulvaran en D. Lichtenberg, Curaçao
