Vrijdagochtend doe ik mijn rondje ‘straathonden voeren’ zoals elke dag. Bij de Freezone Hato voer ik een katje. Nou, die was er niet, dus ik rijd even door naar mijn man die op de Freezone werkt. Ik kom een halfuurtje later terug en kijk of de kat er is, en wat staat daar? Een kleine bruine hond. Hij staat me aan te staren. Ik zie dat hij een hele verroeste ketting om zijn nek heeft en deze bengelt twee meter achter hem aan.
Ziet hij wel? Hij reageert ook heel traag en hij loopt gek en zijn pupillen zijn erg klein, ook in de schaduw. Ik pak de ketting op. Er is iets neurologisch aan de hand hier. Wat moet ik nu? Waar moet deze ziel heen? Ik heb al acht honden thuis! Ik bel het asiel. Kan komen maar de ophaaldienst is erg druk.
Gelukkig kan mijn man even weg op het werk en we brengen Toby - zo hebben we hem genoemd - naar onze dierenarts. Daar wordt geconstateerd dat Toby een soort van encefalitis/hersenontsteking heeft en dus - gelukkig - geen hondenziekte! Het is te behandelen met antibiotica en prednison.
Het asiel heeft deze leuke en lieve hond van een jaar of drie tot vier opgenomen. Mijn grote dank hiervoor. Waarschijnlijk hebben we zelfs al iemand die Toby wil adopteren als hij beter wordt. Het is goed afgelopen voor deze knul, gelukkig.
Maar… ik ben deze mentaliteit zo spuugzat! Deze arme ziel heeft zijn leven aan de ketting gezeten en nu hij ziek is, wordt hij zo weggegooid als oud vuil. Wat is dit voor volk dat te beroerd is om voor een zieke hond te zorgen? Nee, dumpen maar! Dat is makkelijker. Gaat dit ooit veranderen?

Ariadne Bird,
Curaçao