Ik heb met belangstelling het ingezonden artikel gelezen van Hans Robben in uw krant van 4 augustus jl. Het is helaas allemaal niet nieuw, er speelt natuurlijk al jaren het een en ander af op ons dushi Kòrsou. Het mag dan ook niemand verbazen dat bijvoorbeeld in 2011 het aantal faillissementen, toen was de directe oorzaak de mondiale economische crisis, toenam. Er was sprake van meer dan een verdubbeling: van 22 in 2010 naar 51 in 2011. Zo viel destijds af te lezen uit de gegevens van het Gemeenschappelijk Hof van Justitie, die uitspraken doet op basis van het aanwijzen van een curator voor de afwikkeling van zaken. Dan is het toch opmerkelijk dat op Aruba juist in dezelfde periode het aantal faillissementen afnam van 34 naar 18. En daar zit hem nu de crux.
Op Aruba blijven de Amerikanen komen, zo was het in de zeventiger jaren - met een kleine dip met betrekking tot de Holloway-zaak - tot nu toe. Nog steeds kent men in Noord-Amerika de naam Curaçao niet. Ik ben net teruggekeerd uit California en je moet nog steeds uitleggen dat het eiland naast Aruba ligt. Dit kun je de overheid wel degelijk aanrekenen, met in hun kielzog het toeristenbureau en anderen die er al jaren wonderwel in slagen de cijfers anders naar buiten te brengen dan de werkelijkheid. Je kunt zo veel gemeenschapsgeld (lees: van de belastingbetaler) erin pompen om Curaçao op de kaart te zetten, maar dat zal niet gaan lukken zolang je nog overal kunt lezen dat je een grote kans loopt beroofd - meestal met wapengeweld - te worden. Zolang deze, voorgaande en toekomstige, overheden bewust dan wel onbewust met hun kop in het zand blijven lopen, kan je toename van potentiele toeristen maar ook investeerders wel vergeten. De gemiddelde Amerikaan zal hier niet komen. Zoals ik al vaak heb geschreven: beschaving en opvoeding begint thuis; dus van jongs af aan beginnen, gevolgd door onderwijs in meerdere talen, leren wat goed en fout is. Partijen hebben alles maar gelaten zoals het was en niemand heeft oog voor het kind en hun thuissituatie. De schuld leg ik bij al die ‘ministers’ van Onderwijs - namen hoef ik niet eens te noemen - die we hebben gehad, de ‘people’ s party’ als laatste met ‘gratis onderwijs’ volledig voorbijgaand aan het feit dat ouders - moeders meestal - zich nauwelijks uniforme kleding kunnen veroorloven, schoenen, schooltas, agenda, pennen, potloden om een paar voorbeelden te noemen. En dat zijn nu juist die mensen die ver onder het bestaansminimum moeten overleven (nog steeds een kwart van de bevolking dus), geen busgeld kunnen betalen, kinderen zonder eten naar school sturen en waarbij de leerkrachten vaak de kinderen te eten moeten geven, natuurlijk als de kinderen al wel naar school gaan veelal in de gebieden van Bándabou. Zo kunnen we nog wel even doorgaan, maar ik denk dat iedereen wel begrijpt dat overheden, daarbij hoort de coalitie van de afgelopen jaren, ernstig hebben gefaald. Het investeringsklimaat is belabberd, de criminaliteit keihard, de gezondheid van de mensen is uiterst triest te noemen, het aantal thuisdialyses is te hoog, de executoriale verkopen van particulieren is te hoog. Verder vraag ik mij af of het - behalve in de ons omringende landen - mogelijk is om vermeende veroordeelde politici gewoon te laten zitten en weer aan verkiezingen mee kunnen laten doen. We zijn afgegleden tot een land van volgepropte zakkenvullers en een ‘pastechi-niveau’. 22 partijen, 11 Statenzetels, als het niet zo triest was zou ik glimlachen. Shame on all of you.

Josef Martina, Curaçao