Van een ziekenhuis verwacht je verantwoordelijkheid en zorgvuldigheid. Niet alleen jegens patiënten en personeel, maar ook jegens uitrusting, inrichting, gebouw en omgeving. Hoe zit dat in en rond het Sehos? De kern van dit complex is een combi van oude en moderne onderdelen en is niet onaardig. De oudste gebouwen in het complex zijn de meest karakteristieke, niet onverdienstelijk zijn de moderne, achtereenvolgens ontworpen door de architecten Bakker en Smit. Om ruimte te maken voor het nieuwe ziekenhuis, is het mortuarium vorig jaar zonder vergunning gesloopt. Als er nog meer gesloopt wordt zijn het rommeltjes, zoals het ziekenhuis er veel van heeft. De meeste binnenplaatsen zijn in de loop der jaren volgebouwd en verrommeld, zo ook de vele aansluitingen tussen oud en nieuw. De polikliniek (het lelijkste gebouw in de stad) waar almaar in gerommeld werd, is onlangs verrijkt met Poli Nobo. Ik zag het bord hangen toen ik bij Kranshi was. Tijdens het wachten in de hal ontdekte ik aan de muur op een grote landkaart mijn familienaam tussen die van andere Curaçaoënaars. Was het de bedoeling om nu ik vertrek dat naambordje mee te nemen? Ik heb het laten hangen, wellicht kom ik nog terug in een kist. Na het uitschrijven ben ik de Roodeweg overgestoken om Poli Nobo van dichtbij en vanbinnen te bekijken. Het lijkt op een noodgebouw, van het type dat je tegenkomt bij afvalverwerkingsbedrijven. De voordeur is bijna onvindbaar en de achtergevel staat vrijwel tegen de voorgevel van het Sint Thomas College. Mijn oude school moet er nu echt aan geloven en tegen de vlakte. Nadat het puin is opgeruimd, staat Poli Nobo helaas herontwikkeling van het vrijgekomen gebied ernstig in de weg. Restaureren van dit erfgoed wordt daardoor zinloos. Een directie die zoiets toestaat, is onverantwoordelijk en onzorgvuldig. Die mag samen met de rommel die door de grote verhuizing ontstaat, mee de kist in.
Carlos Weeber, Curaçao