Het door Michael Newton in het Antilliaans Dagblad van 2 november opgenomen opiniestuk is de reactie van een gelouterde professional, die op goed onderbouwde wijze de nadelen belicht van het rechterlijke vonnis, dat de weg opent naar de sloop van een monumentaal pand. Een monumentaal pand, dat in de enkele jaren geleden nog geheel vervallen wijk Pietermaai is verrezen.
De projectontwikkelaars van Jewel nv hebben een, vooral door chollers bewoonde wijk, die dit gebied als een stedelijke landfill gebruikten, omgevormd in een bruisend stadsdeel, dat internationale (toeristische) aandacht op zich vestigt.
Op het betwiste parkje dat zo nodig ‘in ere moet worden hersteld’, heb ik nooit enige andere activiteit kunnen waarnemen dan het doelloos achter elkaar hollen van enkele broodmagere ratten.
Ik ben geen jurist en het is aan juristen zich de vraag te stellen of de voor meer belanghebbenden nadelige gevolgen van het besluit het appartementencomplex te slopen niet onevenredig is in verhouding tot het met het besluit te dienen doel.
Als leek stel ik de vraag of het belang van de eisers, het ‘in ere herstellen’ van het parkje met zijn amechtig ronddolende ratten, wel opweegt tegen het belang van het langzamerhand oplevend Pietermaai, waarvan de leefbaarheid door het appartementencomplex extra nieuw leven wordt ingeblazen.
Het is de vraag of het in ere herstellen van dit parkje opweegt tegen het afschrikkingseffect dat de sloop op het investeringsklimaat van Curaçao zal hebben.
Het is de vraag of de eis van het in ere herstellen van het armetierige parkje door het slopen van een monumentaal appartementencomplex opweegt tegen de enorme schadevergoeding, die het eilandgebied Curaçao zal moeten betalen. Want hoe je het ook wendt of keert, het is de overheid en niet de sectordirecteur die uiteindelijk verantwoordelijk gesteld zal worden voor het tot tweemaal toe afgeven van de vergunning. Er zijn voorbeelden waarbij het Bestuursorgaan bij haar niet goed uitkomende besluiten van een (hoofd)ambtenaar zich verschuilt achter het argument dat het niet de ambtenaar is die het uiteindelijke besluit neemt maar de overheid. Dit betekent dus mutatis mutandis niets anders dan dat het de Curaçaose overheid (en dus de belastingbetaler) is die uiteindelijk voor de schade verantwoordelijk zal worden gesteld.
José Eustatia,
Curaçao