Het is altijd erg simplistisch om conflicten in het Midden-Oosten enkel en alleen te zien als godsdienstoorlogen en de schuld te schuiven in de schoenen van de lokale bevolkingen. Zo kan elk conflict gekarikaturiseerd worden. Het conflict tussen de Lage Landen en Spanje (16de eeuw) was dus ook een godsdienstig conflict en het conflict in Noord-Ierland in de 20ste eeuw ook. Niets is minder waar. Grote conflicten zijn altijd politiek van aard en hebben met machtsverhoudingen te maken, daar zijn de experts er over eens (Bron: In naam van God. Auteur: Karen Armstrong).
Dhr. Cools hoeft mij niet te geloven als ik beweer dat Europa een grote rol heeft gespeeld in het ontstaan van de conflicten in het Midden-Oosten. Maar als Jack Straw, Britse politicus van de Labour Party, die onder anderen minister van Buitenlandse Zaken is geweest van 2001-2006, dat wel duidelijk heeft verwoord, dan zou ik dat wel serieus nemen (Bron: The British Journal of Middle Eastern Studies; juni 2015).
En als dhr. Cools een vieze bijsmaak krijgt van het woord zionisme in een ‘zogenaamd’ causaal verband, dan ga ik mijn stuk eindigen met de woorden van de bekendste zionist Ben Gurion, die in 1956 tegen Namum Goldmann, de president van de World Jewish Congress zei: ,,If I was an Arab leader I would never make terms with Israel. That is natural: we have taken their country. Sure, God promised it to us, but what does that matter to them? Our God is not theirs. We come from Israel, it’s true, but two thousand years ago, and what is that to them? There has been anti-Semitism, the Nazis, Hitler, Auschwitz, but was that their fault? They only see one thing: we have come here and stolen their country. Why should they accept that?” (Bron: The Israel Lobby and US foreign policy. Auters: John Mearsheimer en Stephen Walt).
Oorzaak en gevolg en de daarbij horende verantwoordelijkheden heb ik op een wetenschappelijk manier, met degelijke literatuurverwijzing, proberen uit te leggen. Geschiedenis is ook een wetenschap.
Nouaf Ajubi,
Curaçao