Camelia, minister van VVRP, zegt dat zij in de politiek zit om het algemeen belang te behartigen. Heel lief van haar, maar wat moet je daar anders doen? In één adem veronderstelt zij een verband tussen ‘ons’ cultureel erfgoed en toeloop van toeristen en bedoelt geld. Ofwel het economische belang om op de Unesco World Heritage List te staan. Dit mooie sprookjesverhaal is er een uit de oude Nederlandse koloniale boekenkast. Ik vertel het opnieuw, wij zaten erbij toen drie collega’s dit tijdens de wekelijke lunch op de universiteit bekokstoofden, ik hoor ze het nog zeggen: ‘Laten we eens wat voor Curaçao doen’. De cultuur gebruiken als stuiptrekking van vier eeuwen kolonialisme is onverdacht. Als Römer in dit sprookje gelooft, had zij op haar achterste benen gestaan toen door het duo SONA/Ballast Nedam de geschiedenis van Otrobanda even tussen neus en lippen door letterlijk en figuurlijk opzij geschoven werd. Al vanaf het moment dat het duivelse plannetje om het ziekenhuis te verhuizen naar Colon boven water komt, is de noodzaak tot slopen duidelijk. Drie culturele instellingen, waarde hechtend aan lokale historische en moderne architectuur, gaan dwars liggen en kloppen bij de rechter aan. Het heeft niet gebaat en de sloop vond al plaats. SAIA en Monumentzorg doen intussen alsof hun neus bloedt en zwijgen zoals meestal. Het eiland is weer smal. Na dit drama is het niet minder dan cynisch dat de minister nog steeds met droge ogen op het belang van Unesco wijst. Het moet toch ook voor haar duidelijk zijn dat het hele Unesco-gedoe behalve een wassen neus, vooral een blok aan ons been is. Het draagvlak onder het volk is bijna nul. Kijk hoe, afgezien van inspanning van twee Hollanders, Willemstad er bij ligt. Het is dan ook treurig dat die voorstellen van Camelia cosmetisch zijn. Schoonmaken hier, beplanten daar. Geen plan waarmee het nieuwe en aangename Sambil, dat er nooit had mogen staan, bestreden wordt. Unesco heeft op de ontwikkeling van binnenstad een verlammend effect, ‘dit kan niet, dat mag niet, dit mag niet, dat kan niet’. Waarom is Punda niet autovrij, zijn er geen overdekte passages zoals in Europa en Azië, is Waaigat nog niet gedempt voor kantoren, wonen en multipurpose stadion en blijft het op Rif net zoals ook het nieuwe ziekenhuis een platte koek? Punda en Otrobanda roepen om impulsen, om vernieuwing. Camelia, haal dat mentale blok van ons been en wandel met rechte rug opgewekt Unesco uit. Weg met die lijst. Na die Colon-tragedie zijn wij voor die Parijse club totaal niet geloofwaardig. Bak daar nooit meer zoete broodjes. Maak van Curaçao een monument voor de toekomst.
Carlos Weeber,
Curaçao