De naam voor de megapier zou in maart al bekend zijn. Zoals alles, verloopt ook dit proces slordig. Niet minder slordig is de wijze waarop tot nu toe met de omgeving van de nieuwe Alonso de Ojeda Pier wordt omgegaan. Zonder scrupules wordt met dit belangrijke gebied gerotzooid. Zo wees Lloyd Narain er al op dat ten behoeve van parkeren mangroven tegen de vlakte gaan. Maar dit is nog lang niet alles. Op de kade bij de pier is een indianendorp voor winkels en voorzieningen gepland. Het nieuwe hotel staat met een achtergevel naar zee gekeerd en geeft uitzicht op het aftakelend zwembad uit de tijd van mijn jeugd. Tegenover NHO bestaat de voorzijde van dat hotel uit een ommuurd terrein voor sport en spel, zoiets als die hoge wand tegenover de waterfabriek. Dit is nog maar het begin. De overheid doet tot nu toe geen enkele poging ons ervan te overtuigen dat er gewerkt wordt aan een nieuw hoogwaardig stedelijk gebied. Integendeel, in achterkamers wordt gerommeld en geschnabbeld. Een opgave als deze kan niet zonder een integraal openbaar masterplan waarmee het ontwikkelingsproces wordt aangestuurd. Bouwprogramma’s, bouwvormen en financiën worden hierin beschreven en waar nodig vastgelegd. Zo wordt parkeren in geïntegreerde garages verplicht en op het maaiveld geen voertuigen gestald. Naast de megapier wordt een parkeerdek boven winkels en voorzieningen voorgeschreven. Daar bovenop komt een gebouw dat wat schaal en maat betreft aansluit bij cruiseschepen. Bouwhoogte wordt nergens gelimiteerd. Dwars-doorkijken garanderen het contact met schepen en zee. Van het stadion blijft alleen het speelveld behouden en omgebouwd tot schaduwpark. Voetgangers hebben voorrang. Wandelroutes bestaan uit overdekte galerijen en vormen samen een parcours. Zou de kersverse minister Römer hier oren naar hebben? Ik denk het niet.
Carlos Weeber, architect
Curaçao