Met belangstelling heb ik de aantijgingen van dhr. Baselmans tegen mijn persoon gelezen. Ik concludeer dat dhr Baselmans mijn artikel slecht heeft gelezen, het niet begrijpt en bovendien geen idee heeft waar hij het over heeft. Ik heb niet -zoals Baselmans stelt- het artikel in De Telegraaf van 18 januari belachelijk gemaakt maar geschreven dat het blad nodeloos paniek zaait met de benaming ‘killermug’ en het onjuist stellen dat er 20.000 doodzieke mensen op Curaçao waren (met alle negatieve gevolgen voor het toerisme van dien). Als de Pan American Health Organization (Paho) op 16 januari 2015 publiceert dat er in de regio 1.106.488 gevallen van chikungunya waren en 172 patiënten zijn overleden (http://www.paho.org/hq/index.php?Itemid=40931), dan is het onterecht om bij minder dan 1 overledene op de 6.000 ziektegevallen het een killermug te noemen, ook al is elke dode er een te veel.
Dhr. Baselmans trekt verder mijn deskundigheid in twijfel en dat ik geen colleges meer zou volgen is ronduit vermakelijk. Ik noem mijzelf geen expert in deze, maar feit is wel dat de regering van Curaçao mij in 2012 naar Jamaica heeft gestuurd om een 3-daagse conferentie over chikungunya bij te wonen. Deze was georganiseerd door de Paho, de World Health Organization, en de Centre of Disease Controle. Deskundigen van deze organisaties hebben de tientallen artsen van de regio geïnformeerd en gewaarschuwd voor de onvermijdelijke op komst zijnde chikungunya epidemie. Sinds 2012 - dus lang voor het begin van de epidemie - heb ik 5 lezingen gegeven over chikungunya op Curaçao, voor huisartsen, specialisten en niet-artsen en ook heb ik lezingen hierover gegeven voor artsen op Aruba, in Suriname en in Nederland in het academisch ziekenhuis in Amsterdam, waaronder ook een lezing voor 12 reumatologen. Daarnaast is deze week mijn artikel over chikungunya in het meest gelezen medische blad van Nederland verschenen. Met mijn deskundigheid valt het dus wel mee, zeker ook omdat ik veel patiënten heb gezien en huisartsen en specialisten mij om advies hebben gevraagd naar aanleiding van ziektegevallen. Dat wachtkamers van dokters zoals dhr. Baselmans beweert vol zitten met kreupele mensen ten gevolge van deze ziekte is volstrekte onzin. Deze patiënten hebben chronische gewrichtspijnen maar zijn absoluut niet kreupel en kunnen deze gewrichten blijven bewegen. Ook is het niet waar dat patiënten niet meer naar het ziekenhuis gestuurd worden ‘omdat het geen zin heeft’, het is omdat het meestal niet nodig is. Om precies te zijn hebben wij sinds het begin van de epidemie tot heden 62 mensen op de interne afdeling in het Sehos opgenomen met de nasleep van de infectie.
Dat deze epidemie zeer grote gevolgen heeft voor onze bevolking spreekt voor zich en dat veel mensen nog maandenlang gewrichtsklachten zullen houden is ook een feit, maar dat is nog geen reden om de zaak erger te maken dan het is.
Ken Berend, Internist Sint Elisabeth Hospitaal, Curaçao