We blijven het maar ontkennen; er is geen slavernij meer op Curaçao! Dan toch af en toe verschijnt er weer een rapportje en dan worden de lokale politici wederom op hun vingers getikt. Zo af en toe komen wat zaakjes naar buiten, maar die worden weer snel in de doofpot gegooid want dan gaat het weer over een ‘bevriende’ zakenman.
Toch heeft de lokale slavernij ongekende explosie meegemaakt en dan praten we over die moeders en vaders met gezinnen die zwaar onder het minimum bij vele lokale grote bedrijven werken en voor hun werk dagen maken van vier uur ‘s morgens (vertrekken van huis) tot tien uur ’s avonds. De vele mazen in de wet komen de heren/dames middenstanders goed uit en dat maakt dat je werknemers gewoon van acht tot acht uur kunt laten werken, zes dagen per week. Doen ze niet wat hun ‘patron’ zegt, die wel steeds grotere panden neerzetten met als ‘vriendje’ meneertje bankdirecteur, staan ze op straat en is er altijd wel een ander die graag het werk over wil nemen volgens hun zeggen. Het is simpel in die wereld; je doet wat je baas opdraagt en gaat mee met deze vieze handel of je ligt er uit. Als dat geen slavenarbeid is, dan weet ik het niet.
We praten over onze handelaren, onze winkels en onze middenstand die het o zo zwaar heeft, maar ondertussen uitbuit wat er maar wettelijk uit te buiten valt. Er is blijkbaar geen instantie die deze mensen beschermt; ook niet als men salarissen mist of als er onterechte inhoudingen zijn geweest. Want ja, ons ministerie van Sociale Ontwikkeling, Arbeid en Welzijn is niets anders dan een instantie die zijn eigen volk, zijn eigen mensen laat uitmelken, misbruiken en absoluut niet beschermt.
Het motto van onze ‘beschermers’ is duidelijk; dat men de middenstand te vriend moet houden. Van deze aasgieren hangt ons eiland af en zij bepalen onze toekomst, wat de reinste onzin is gecreëerd door slavendrijvers. Ondertussen kan ons ministerie van SOAW beter de woorden ‘Ontwikkeling, Sociaal en Welzijn’ weglaten en zich gaan noemen ‘ministerie van Arbeid en Slavernij’.
Laten we eens door gaan lichten hoe werknemers behandeld worden. Het is triest dat onze bevolking niet beschermd wordt voor deze aasgieren die er alles aan doen om geld binnen te halen, zelfs buiten het menselijke om. Welke ‘sociale’ minister heeft het lef om hier wat aan te doen en een deugdelijke arbeidswet te maken waarbij niet de werkgevers met hun miljoenen panden maar de werknemers, levend van een aalmoes, beschermd worden en waar werknemers beloond worden naar arbeid die ze verrichten? Nu is het te triest voor woorden hoe onze instanties slavernij beschermen voor geld en macht.
John H. Baselmans-Oracle, Curaçao