Door Nouaf Ajubi
Ik voel mij geroepen om commentaar te leveren op de meest recente rechtszaak in de gezondheidszorg, namelijk de zaak tussen het Land en het ziekenhuis CMC (Curaçao Medical Center) over de Landsverordening normering topinkomens (LNT).
Als eerste wil ik benadrukken dat de grote problemen die in de zorg spelen - de uit de hand gelopen kosten van het CMC; de mislukte ‘beheersmaatregelen’ die enkel op kosten, maar niet op kwaliteit gestoeld waren en die geleid hebben tot meerdere rechtszaken (alle verloren door de overheid); en nu de LNT - er niet waren geweest, indien de Raad voor de Volksgezondheid in 2010 opnieuw was geïnstalleerd. Achtereenvolgende regeringen hebben, samen met hun adviseurs (economen en technocraten), bewust de nodige wetgeving tegengehouden.
Daarnaast voel ik mij bekwaam om commentaar te leveren en wel om twee redenen. Ik ben al heel lang werkzaam in de intramurale zorg op Curaçao (van 1990-1992 en vanaf 1998 tot nu), niet alleen als clinicus, maar ook in verschillende bestuurlijke functies. Daarnaast ben ik geen partij in dit conflict, daar ik een vrijgevestigde specialist ben (een van de laatsten), maar die ook een zorgbudgetafspraak heeft met de Sociale Verzekeringsbank (SVB) met productie- en omzetplafond. Knappe kop die mij dan onwetend en/of ‘biased’ zou willen noemen.
De kern van de zaak in het kort geding tussen de overheid en het ziekenhuis CMC is simpel. Is het plaatsen van werknemers van het CMC (i.c. de medische professionals in loondienst) op de lijst van te normeren personen en groepen wetmatig en is er een precedent hiervoor in het Koninkrijk? Daar gaat het geschil om. Niets meer en niets minder. Maar zoals te verwachten, gebruiken de advocaten van het Land in het kort geding over de LNT dubieuze en uit hun context gehaalde argumenten, bedoeld om de aandacht af te leiden van de kern van de zaak.
Ten eerste gebruiken zij de adhominem argumentatie (1); ze spelen op de man en niet op de bal, door de aandacht te vestigen op de honoreringsafspraken die gemaakt zijn tussen de vereniging van medische professionals (LVMPILC) en hun werkgever het ziekenhuis CMC en die vervolgens ‘perverse prikkels’ te noemen. Hoe vreemd is het dus dat de perverseprikkelargumentatie in het verleden heel vaak gebruikt werd door de overheid om juist te pleiten voor het afschaffen van de vrije vestiging van medisch specialisten en het invoeren van een loondienststructuur? Blijkbaar heeft deze wijziging van structuur van werken van medisch specialisten op Curaçao niet geresulteerd in enig positief effect, want volgens de advocaten (namens het Land) is er niets veranderd.
Ik ga het niet eens hebben over het subjectieve gevoel van toegenomen wachttijden voor medische zorg sinds die invoering, want daar zijn in het verleden al vaker voorspellingen over gedaan door de Vereniging Medisch Specialisten Curaçao, die nu uit lijken te komen. Helaas hoor je de architecten van dit desastreuze beleid met geen woord hierover reppen.
Verder beweren de advocaten van het Land dat medisch specialisten uit de regio niets liever zouden willen dan op Curaçao te komen werken (2). Voor zover er nog kundige medisch specialisten over zijn in Venezuela en andere landen in de regio - sinds 2012 zijn de meesten al vertrokken naar andere oorden (3), zijn de regiocollega’s die nu werkzaam zijn in het CMC hier juist vanwege het huidige honoreringssysteem. Het zou de advocaten van het Land sieren als zij goed onderzoek hadden gedaan naar de mening van deze groep medisch specialisten en degenen - de meesten - die ten tijde van het oude ziekenhuis Sehos zijn gekomen en heel snel de benen namen om naar de VS of Europa te vertrekken. Hun mening is mij bekend: net als hun voorgangers, zullen zij niet blijven als de LNT wordt geïntroduceerd, want Curaçao is echt niet het centrum van het universum.
In een artikel in het British Medical Journal klaagden Venezolaanse artsen steen en been over de kwaliteit van de door wijlen voormalig president Chávez en de huidige president Maduro naar Venezuela gehaalde Cubaanse artsen (4). Schijnbaar pleiten de advocaten van het Land om hetzelfde hier te doen, namelijk onze huidige en toekomstige medische professionals (de laatsten in Nederland verenigd in de AMA), te vervangen door zogenaamd goedkopere krachten uit de regio.
Curaçao heeft niet nog méér rechtszaken nodig. Wat Curaçao nodig heeft zijn drie dingen: een Raad voor de Volksgezondheid, een Raad voor de Volksgezondheid en een Raad voor de Volksgezondheid. Dan kunnen onze zorgproblemen, breed gedragen, goed opgelost worden.
Geraadpleegde bronnen: 1. Boek: Win every argument. Auteur Mehdi Hasan; 2. Antilliaans Dagblad zaterdag 3 juni 2023; 3. France24.com; en 4. BMJ 2008 Mar 15; 336(7644): 578–579.
De auteur van deze opiniebijdrage, Nouaf Ajubi, is internist-nefroloog werkzaam op Curaçao. Hij biedt deze bijdrage aan voor publicatie in het Antilliaans Dagblad.
