Sint Maarten doet voorstel voor Nederlandse leningen

Van een onzer verslaggevers
Willemstad - Volgens het Sint Maartense Statenlid Rolando Brison (UP) zouden de door Nederland verstrekte leningen met de daaraan verbonden voorwaarden, omgezet moeten worden in giften in het kader van het slavernijherstel.

Daarmee reageert hij op een vraag van een van de aanwezige journalisten op de persconferentie van het Interparlementair Koninkrijksoverleg (Ipko), Cornelius Wilson. Hij wil van alle delegaties weten hoe de landen elkaar in het verleden onderling gesteund hebben. Enigszins ongemakkelijk geeft geen van de eilanden daar antwoord op. In eerste instantie, want na de reactie van Nederland in de persoon van Paul Rosenmöller (GroenLinks), komen de Caribische tongen los. Rosenmöller noemt de steun vanuit Nederland, zoals na orkanen, de pandemie, de kwijtschelding na de ontbinding van de Nederlandse Antillen. Soms noodhulp en giften, soms leningen waar voorwaarden aan verbonden worden, ‘omdat deze steun aan de Nederlandse belastingbetaler verantwoord moet worden’. Waarop Brison suggereert: ,,Laten we realistisch zijn. Sint Maarten hoort bij het Koninkrijk. Als er een orkaan komt, dan zegt de internationale gemeenschap dat de grotere partner maar hulp moet bieden. En leningen vanuit Nederland, met een lage rente, zijn goed. Maar we hebben ondertussen grote schulden en de afbetaling hangt ons dreigend boven het hoofd. Ook onze belastingbetalers en de burgers dus, hebben daar last van. Als we de leningen omzetten in giften in het kader van de het slavernijherstel, dan wordt de context anders en hoeft daarover geen verantwoording meer afgelegd te worden tegenover de Nederlandse belastingbetaler. Mijn vraag is dus of we tot betere afspraken kunnen komen in het kader van de wederzijdse hulpverlening. In het volgende Ipko moeten we het hierover hebben.”
Amerigo Thodé (MFK) vindt dat er bij onderlinge bijstand en hulp onderscheid gemaakt moet worden tussen materiële en humanitaire hulp. ,,Materieel kan mij niet zoveel schelen, maar als de bevolking lijdt, en er pijnpunten zijn die van generatie op generatie doorgaan, dan moet daar iets aan gedaan worden”, zo voert hij aan.
De Arubaanse Statenvoorzitter, Edgard Vrolijk (MEP), spreekt niet over kwijtschelding maar vindt wel dat er geluisterd moet worden naar de wensen van Aruba. Daar wordt bij het terugbetalen van de lening gevraagd om uitstel of uitsmeren over een langere periode. ,,We begrijpen het stellen van voorwaarden, maar het moet wel te verantwoorden zijn aan de lokale bevolking. De spelregels moeten nog beter vooraf bekend zijn.”
En wat de landen tot aan het volgende overleg in juni dit jaar in Nederland gaan doen? Brison is er duidelijk over. Er zijn verschillende commissies die zich met dekolonisatie en constitutionele zaken bezig houden. Ook wordt er steeds meer kennis aangereikt van buiten, waarvoor steeds meer gehoor komt. ,,Zo hebben wij nu begrepen dat de stad Philipsburg vernoemd is naar een bekende slavenhandelaar.”

‘Triple crisis’
En dat de bevolkingen van de eilanden het moeilijk hebben en het belastinggeld lokaal hard nodig is, in plaats van het betalen van aflossingen, blijkt wel uit de afsprakenlijst die na het Ipko is overeengekomen. Onder het kopje ‘armoedebestrijding en werkgelegenheid (deelgroep 2)’ staat: ,,Vanuit deelgroep 2 wordt geconstateerd dat armoedebestrijding en werkgelegenheid geen zelfstandig thema in de hervormingsagenda is. Er is de afgelopen jaren sprake van een tendens van verarming van de bevolkingen. Er wordt wel gesproken van een triple crisis: de gevolgen van orkaan Irma, het sluiten van de grenzen met Venezuela en de covidpandemie. De bedragen waar veel mensen van moeten rondkomen, zijn onthutsend laag: men noemt bijvoorbeeld een bijstandsniveau voor een alleenstaande van 450 gulden per maand, zoals dat geldt voor Aruba. De werkloosheidscijfers zijn niet helemaal up-to-date, maar een percentage tot 10 procent is zeker realistisch. De jeugdwerkloosheid ligt op een nog hoger niveau. Een voorbeeld hiervan uit de hervormingsagenda wordt gevormd door de bezuinigingen in de gezondheidszorg, waardoor mensen met de laagste inkomens in voorkomende gevallen hun medicijnen niet meer kunnen betalen.
De oproep vanuit deelgroep 2 is dat het belang wordt onderkend van eigenaarschap en flexibiliteit van alle betrokkenen ten aanzien van de armoedebestrijding. Voorkomen moet worden dat na een paar jaar moet worden geconcludeerd dat de landen en hun bevolkingen armer zijn geworden in plaats van welvarender.”