Tekst en foto’s Michelle Pors-da Costa Gomez
Willemstad - Zwemmers bij onder andere Caracasbaai werden zondagochtend geconfronteerd met een groot aantal kriebelende beestjes op het strand en in het water die het zwemmen redelijk onaangenaam maakten. Al gauw kwamen er ook meldingen van dezelfde beestjes bij de monding van het Spaanse Water, Sta. Barbara en Jan Thiel.
Bij Caracasbaai werd op het strand een behoorlijke laag van deze beestjes gevonden die al dood waren. In het water waren nog duizenden van de dieren te zien, al dan niet dood.
Het gaat om een zogenaamde stranding van krabbenlarven, babylarven van een tot nu toe nog ongedefinieerde soort. Een dergelijke stranding van duizenden van deze nog geen 3 millimeter lange organismen is geen algemeen verschijnsel op ons eiland.
Diverse soorten krabben ‘spawnen’ in massale spawning-events waarbij honderden tot duizenden krabben bevruchte eieren leggen in de zee. Dit is een natuurlijk proces en een handige tactiek. Wanneer de larven uit het ei komen en deel gaan uitmaken van het plankton uit de zee, zijn ze een gewilde voedselbron voor veel vissen, waaronder ook walvishaaien. Hoe meer babykrabben tegelijkertijd in het water krioelen, hoe groter de kans is dat een groter aantal nakomelingen de enorme hoeveelheid roofdieren die in de rij staan te wachten op een krabbensnack, overleven.
Gewoonlijk zien wij mensen deze gebeurtenis niet omdat het zich doorgaans ver uit het zicht, in zee, afspeelt. Op dit moment zijn er echter buitengewone omstandigheden waaronder afwijkende wind en zeestromingspatronen die ervoor hebben gezorgd dat een groot deel van de kleine krabben in ondiep en warm zeewater langs onze kust terecht is gekomen, waar de golven de kleintjes op de kust hebben gegooid. Dit hebben de krabbenbaby’s niet overleefd, met als gevolg een dikke laag dode diertjes langs het strand.
Er kwamen veel klachten van zwemmers die zeiden gebeten te zijn door deze krabben, en veel zwemmers ontvluchtten zondag dan ook het water. Wat er feitelijk gebeurt, is dat deze kleine dieren op zoek zijn naar een plek om zich te verschuilen tegen predatoren en zij een zwemmer voor een prima schuilplek aanzien. De dieren proberen zich met hun puntige pootjes en kleine scharen vast te houden aan de ‘schuilplek’ en kunnen daarbij een onaangenaam prikkend gevoel veroorzaken. Zeker als het er een paar honderd zijn.
Het is nog onduidelijk om welke krabbensoort het gaat - het gaat dus niet om een kreeftensoort, ondanks de achterlijfjes van de diertjes. De daadwerkelijke soort kan hoogstwaarschijnlijk alleen via DNA-onderzoek worden vastgesteld.
Het fenomeen van ‘mass spawing’ in dus een natuurlijk proces, helaas was er de ongelukkige samenloop van omgevingsomstandigheden waardoor de diertjes massaal aanspoelden.
