Veel mensen zijn in de coronacrisis in diepe armoede beland en afhankelijk geworden van voedselpakketten die via de samenwerkende hulporganisaties onder leiding van de Voedselbank of particulieren uitgedeeld worden. In deze serie laat het Antilliaans Dagblad enkele personen aan het woord die van deze hulp afhankelijk zijn geworden. Doel van de verhalen is om deze sombere realiteit aan het licht te brengen en om de armoede een gezicht te geven.
Gerry: Huisbaas dreigde met uitzetting
Gerry is 44 jaar en woont samen met haar dochter van twintig en kleindochter van twee. Ze zijn van Venezolaanse afkomst en moeder, dochter en kleindochter zijn illegaal op het eiland. Toch had Gerry een baan als kamermeisje in een lokaal motel waar mensen per uur een kamer kunnen huren. Vanaf de coronacrisis is er geen werk meer en omdat Gerry illegaal is, kan ze nergens aankloppen voor hulp. Ze kwam naar het eiland op aanraden van haar oudere dochter van 24. Zij is wel legaal en inmiddels verhuisd naar Aruba waar ze manager is in een winkel. Het drietal op Curaçao woonde enkele jaren in Colombia waar ook de kleindochter geboren is. Dochter van 20 heeft spijt dat ze naar Curaçao gekomen is en wil dolgraag met haar dochtertje terug naar Colombia. Zodra dit mogelijk is, zal zij gaan, omdat ze daar een leven had met rechten en hier niet.
Het Antilliaans Dagblad kwam Gerry op het spoor na een oproep op social media, of iemand kon helpen met het betalen van haar huur. Haar huisbaas dreigde haar eruit te zetten, omdat ze de huur niet betaalde. Hij sloot zelfs als dreigement het water voor anderhalve dag af. Ook stopte hij het internet, waardoor Gerry moeilijk contact kan hebben met de buitenwereld. ,,Ik miste elke vorm van begrip, humaniteit en solidariteit in de huisbaas, terwijl ik altijd netjes heb betaald. Voor een immigrant is het leven niet makkelijk buiten het eigen vertrouwde land. Ik ben alleenstaande moeder en moet zorgen voor dochter en kleindochter. Ik kan mijn kinderen in Venezuela niet helpen en ook mijn moeder met suikerziekte niet”, aldus de Venezolaanse die vindt dat over problemen gesproken kan worden en er altijd een oplossing is. Dankzij hulp heeft ze nu de huur kunnen betalen en krijgt ze voedsel via de Voedselbank en particulier initiatief. Ondertussen is het gas op en eten zij en haar dochter en kleindochter voornamelijk brood, cornflakes en fruit. Maar Gerry wil weg uit het huis, omdat ze diep teleurgesteld is in de huisbaas. Ze hoopt dat zijn kinderen nooit zoiets hoeven meemaken.
Er is gelukkig ook weer goed nieuws, want het motel heeft haar gebeld en ze kan daar sinds eind april weer enkele uren aan het werk. Ook leeft Gerry niet in angst om opgepakt te worden want ze heeft de vluchtelingenstatus. Daarmee mag ze op het eiland verblijven, maar niet werken.
