Van een onzer verslaggevers
Willemstad - José, een van de Venezolanen van de barkjes, luistert op een afstandje mee naar de blije verhalen over de terugkeer van de barkjes. En ook al begrijpt hij er niets van, de gezichtsuitdrukking van klant Felicia vertelt hem het hele verhaal. Het doet hem zichtbaar goed.

,,Ik moet je wel één ding zeggen”, fluistert hij. ,,Weet je wat jammer is? Dat we nu geen gordijntjes meer hebben. We mogen ze ook niet zelf ophangen. Kijk, kijk, mijn armen.” Hij stroopt zijn mouwen op. Wielrennersarmen, de bovenarm wit, de onderarm donkerbruin. ,,Van de zon”, knikt hij. ,,Ach, dat is niet zo erg hè, maar kijk wat het met het fruit doet. Voel maar, voel maar.” En inderdaad, de bananen en meloenen voelen gewoon heet aan. Er is weinig voorstellingsvermogen voor nodig om te beseffen dat de hete zon het fruit bepaald geen goed doet.
,,Het is alleen ’s middags, hè”, zegt José. ,,Zo van twee tot vijf. Kun je niet tegen het ministerie van Economische Ontwikkeling zeggen dat ze ons daarmee moeten helpen? Gewoon mooie gordijntjes, in dezelfde stijl als het dak. Of iets anders dat er mooi uitziet. Iets dat we zelf naar beneden en naar boven kunnen doen, dan is iedereen blij. En oh ja, een toilet, gewoon mobiel, dat zou mooi zijn.”
Meer dan die kritische kanttekening, ook nog in het belang van de klant, valt er niet op te tekenen aan de Sha Caprileskade. ,,Ik hoorde dat ze terug zouden komen”, zegt Brigitta. ,,Dus ik ben zondag al gaan kijken, maar toen was er nog niet veel beweging. Toen ging ik maandag en vandaag ben ik er weer. Ik geniet er gewoon van”, zegt ze met een tas groenten en fruit in de hand. ,,Heerlijk, er is weer leven in de stad. En het is ook goed voor Curaçao, dit is toch ook hartstikke leuk voor de toeristen?”
,,Ooooh wat ben ik blij dat ze terug zijn”, zegt Mercedes over de barkjes, ofwel de ‘floating market’. ,,Je kunt je niet voorstellen hóe blij. Ik kom hier twee keer in de week naar toe vanuit Koraal Specht om groenten en fruit te kopen. Het is topkwaliteit en niet duur. Bovendien is het gezellig.” José Correro lacht. Hij is kapitein op een van de bootjes. ,,Of wij blij zijn om hier weer te zijn? Wat dacht je. Geweldig.”
Felicia loopt te dollen met een van de fruitverkopers. ,,Het zijn ook zo’n leuke kerels hè”, zegt ze. ,,Dat maakt het ook zo speciaal. Ik werk vlakbij en ik loop hier een keer of drie per week naar toe om wat fruit te kopen. Ideaal. Echt, het is fijn dat ze terug zijn.”
Ook de ondernemers van de winkels aan de overkant zijn zonder uitzondering in hun nopjes met de terugkeer van de Venezolanen. ,,Het is fantastisch”, kraaien Jenny en Enid van Janina Cosmetic in koor. ,,Het was zo stil hier, eng gewoon. Het voelde echt niet veilig, hoor. Maar nu is er weer leven op straat. Er rijden auto’s, lopen weer mensen langs, het is gewoon weer gezellig. Voor ons is dat ook fijn, want we merken dat wij in de winkel ook weer meer aanloop krijgen.” Naresh Chani van de winkel Memories knikt. ,,Er zijn gewoon twee zaken failliet gegaan”, zegt hij met een verdrietig gezicht. ,,Gewoon omdat er niemand meer langs kwam. Het was doods hier.” Dan, met verrukking op het gezicht: ,,Maar nu niet meer, want ze zijn terug.”
,,Met dank aan de Curazoleños”, zegt Franklin Medina. ,,Dankzij de mensen zijn we hier weer. Ze wilden ons niet kwijt en hebben voor ons gestreden. Onze klanten zijn als familie voor ons. Natuurlijk willen we iets verdienen, maar met ons is het goed handelen. Als iemand hier weggaat met een tas groenten en fruit zijn we allemaal blij, wij en de klant.”
,,We moeten het wel weer opbouwen”, zegt Ronald Arroyo. ,,Vroeger kwamen we hier met 15 boten, nu zijn het er maar 8. Dat betekent dat ik pas over acht maanden weer terug ben, als ik in december weer naar huis ga. Zo werkt het. Er is een lijst met mannen die per boot deze kant op komen. Die lijst wordt bijgehouden door de havenmeester en de eigenaars of kapiteins van de boten. Ik ben straks pas weer over acht maanden aan de beurt, tenzij de zaken zo goed gaan dat er weer meer boten deze kant op komen. Reken maar dat ik erbij ben. Echt, we hebben allemaal een heel treurig jaar gehad. We waren er kapot van dat we hier niet meer mochten zijn. Gelukkig is die moeilijke periode nu voorbij en zijn we er weer.” Dan wordt hij weggeroepen door een dame: ,,Ronald, kuantu p’e patia? No mucho, dushi.” De dame schatert het uit.