‘Lost in paradise: The dogs of Curaçao’ in première.
Van een onzer verslaggevers
Willemstad/Amsterdam - Animals Today stelt het belabberde leven van de vele honden op Curaçao aan de kaak in ‘Lost in paradise: The dogs of Curaçao’. De documentaire is gisteren in Nederland in première gegaan bij stichting Perdu te Amsterdam.

De makers stellen dat Curaçao door velen wordt gezien als een paradijs. De ultieme vakantiebestemming met zon, zee, strand, lekker eten en gezelligheid. ,,Maar voor veel honden is het een ware hel. Ze zitten hun hele leven vast aan een ketting of touw van slechts een paar meter, midden in de zon en hitte. Ze krijgen niet of nauwelijks te eten, ze worden mishandeld, bekogeld met stenen of gedumpt in de mondi of op straat.”
In ‘Lost in Paradise: The Dogs of Curaçao’ besluit Karen Soeters van AnimalsToday om zelf een kijkje te nemen op Curaçao en uit te zoeken waar het probleem ligt en waar de oplossing gezocht moet worden. Soeters praat met Djoeke Giliam van Stichting Dog, Mirjan Seppenwolde en Sandra Boerboom van Rescue Paws Curaçao (RPC), Dyveke Fraai-Brugman en Hetty van den Ouweelen van Feed Friends Foundation (FFF) en Lidanel Molenaar van Curaçao Animal Rights Foundation (Carf). Ook gaat ze op pad met de klachteninspecteur van de Dierenbescherming Curaçao, Gerald Riley.
Klachteninspecteur Riley doet onderzoek naar aanleiding van meldingen over verwaarlozing en mishandeling van honden. Hij is dagelijks op straat te vinden, gaat langs bij adressen waar honden zijn achtergelaten, of aan een ketting liggen zonder schaduw, een bak water en voer. En hij praat met eigenaren, of met buren en andere getuigen van dierenmishandeling.
Feitelijk kan Riley niet veel meer doen dan eigenaren van honden op hun verantwoordelijkheid wijzen om goed voor hun dieren te zorgen, of hij zet zelf water en voer neer voor een dier in nood. De klachteninspecteur kan wel overgaan tot inbeslagname van dieren, maar plaats om de dieren onder te brengen is er niet. De hokken van het dierenasiel zitten vol, en als er al een hokje in het pension van het asiel vrij is, dan bestaat het risico dat een inbeslaggenomen dier dat een virus bij zich draagt andere honden in het asiel besmet. ,,Wat we nodig hebben op Curaçao”, zegt Riley, ,,is een terrein waar honden in quarantaine kunnen worden geplaatst, om hun gezondheidsstatus te kunnen bepalen, en waar honden kunnen verblijven die door gedragsproblemen, handicaps of hun leeftijd weinig kans maken op adoptie.”
Maandelijks worden vier tot vijf honden uit het asiel geadopteerd, meer niet, zo legt Riley aan Soeters uit. ,,Voor hen zijn er tien tot vijftien andere honden die opvang nodig hebben.” Hoe de medewerkers en vrijwilligers van de Dierenbescherming Curaçao, en de hulpverleners van Rescue Paws, Feed Friends, DOG en Carf ook hun best doen, met de opvang van honden is de problematiek van de zwerfdieren en dierenmishandeling op Curaçao niet opgelost. De genoemde stichtingen zijn het erover eens, dat er een grootschalig sterilisatieproject moet komen dat het hele eiland beslaat. ,,Massale sterilisatie, en ook verplichte registratie”, zegt Djoeke Giliam van Stichting Dog. ,,Elke hond een chip, zodat de eigenaar bekend is, en deze getraceerd kan worden als de hond is weggelopen.”
Registratie van honden maakt ook het werk van de klachteninspecteur eenvoudiger. Nu moet inspecteur Riley in voorkomende gevallen speurwerk verrichten naar de verantwoordelijken voor het dier. Voor hond Bob, te zien in de documentaire ‘Lost in paradise: The dogs of Curaçao’, komt de hulp te laat. Hij is als enige overlevende van een roedel honden overgebleven, nadat de man en vrouw van wie hij voor zijn verzorging afhankelijk is, uit elkaar gingen. De man des huizes gooide over elke hond die daarna in zijn tuin overleed een ijzeren deksel of plaat. Hond Bob wordt sterk vermagerd aangetroffen door de klachteninspecteur, die hem enkele dagen van water en voer voorziet. Wanneer hij uiteindelijk van het terrein wordt gehaald, overlijdt de hond korte tijd later alsnog.
,,Ik heb er geen woorden voor,” zegt inspecteur Riley over de wijze waarop een deel van de eigenaren van honden op Curaçao met hun dieren omgaan. Opvallend is, dat de gevallen van dierenmishandeling die in de documentaire worden getoond niet plaats vonden in de armste wijken. Hond Bob werd aangetroffen in Koraal Partier. Voor het redding van drie andere zwaar vermagerde kettinghonden, elk met een nest pups, moeten de hulpverleners van Rescue Paws Curaçao naar Jan Thiel, naar een huis met erf aan het water. Ook een van deze honden zal kort na zijn bevrijding bezwijken. Een lotgenoot uit die tuin heeft een nieuwe toekomst gekregen in Nederland, zo was afgelopen woensdag te zien in een uitzending van Hart van Nederland op de Nederlandse televisiezender SBS6. De hond is niet alleen fysiek hersteld, ze is ook heel sociaal naar de mensen die haar hebben geadopteerd; van het gruwelijke verleden is in haar gedrag niets te merken.
,,Op Curaçao denken veel mensen dat een vrouwtjeshond ten minste één keer een nestje moet hebben”, zegt dierenarts Cheryl van Ommen, die deze aanname afdoet als onzinnig. ,,Het is niet beter voor de hond om een keer te baren, en het probleem van het overschot aan puppy’s op Curaçao wordt erdoor in stand gehouden. Beter is om de hond op tijd te steriliseren, dat voorkomt veel problemen.”
Tijdens het filmen van de documentaire zakte haar de moed herhaaldelijk in de schoenen, zegt Karen Soeters. ,,De situatie is veel ernstiger dan ik gedacht had.” Een van de lichtpuntjes was voor Soeters het bezoek aan een lagere school, samen met Sandra Boerboom van Rescue Paws Curaçao, die leerlingen uitleg geeft over het werk van de stichting, de reddingsacties, en het belang van goede zorg voor dieren. De kinderen zijn verguld met de twee pups die ze heeft meegenomen. ,,Ik wil ook dieren redden”, zegt een jongetje van een jaar of acht. ,,Ik wil Rescue Paws worden.”