Van een onzer verslaggevers
Willemstad - Lionel ‘Paps’ Capriles, een van Curaçaos meest markante personen, is gisteravond overleden. Hij is na een ziekbed en verblijf van enige tijd in het ziekenhuis 83 jaar geworden.

Behalve president-directeur van de grootste bank van de Dutch Caribbean, Maduro & Curiel’s Bank (MCB), was Lio Capriles maatschappelijk en sociaal zeer actief tijdens zijn werkzame leven. Hij is onder meer voorzitter van de Kamer van Koophandel geweest, voorzitter Stichting Maatschappij en Politie, voorzitter Sociaal Vangnet Reda Sosial, lid van de Raad van Advies, president-commissaris van Rif Resort (Sonesta, later Marriott) en president-commissaris van het World Trade Center Curaçao. Capriles ging pas op zijn 70e met pensioen als topman van de MCB en bleef ook daarna nog vijf jaar lang aan als voorzitter van de Raad van Commissarissen van de bank.
De man die bekendstaat als ‘Paps’, heeft zijn bijzondere bijnaam te danken aan het feit dat juist hij anderen aansprak met ‘Paps’ omdat hij op straat en tijdens bijeenkomsten door zo veel mensen werd aangesproken, van wie hij onmogelijk alle namen kon onthouden: ‘Paps’ was dan altijd veilig en liefkozend bedoeld; over en weer. Capriles was in de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw ‘het gezicht’ van de MCB. Voor velen bleef hij dat ook nog lange tijd daarna.
Ingewijden weten te vertellen dat mei 1969, de opstand waarbij een deel van Willemstad in vlammen opging, voor de toen nog jonge bankier een keerpunt is geweest in zijn denken, praten en aanpak. Dat blijkt ook heel goed in zijn boek ‘Mi a purba’ (Ik heb het geprobeerd) dat in 2002 werd uitgebracht. Het bevat niet minder dan 247 speeches die hij in de periode 1960-2001 heeft uitgesproken. Een derde van alle toespraken is overigens niet eens in het boek opgenomen.
In de reeks redevoeringen schuilt een lichte teleurstelling over de economische en sociale ontwikkeling van Curaçao vanaf de jaren 70. In feite zijn de analyses dertig jaar lang identiek: dezelfde problemen, dezelfde obstakels, dezelfde gevaren. Een matig vertrouwen om te investeren, een (te) hoge werkloosheid en substantiële armoede. Capriles toen: ,,Sociale problemen zijn de grootste vijand van een goed investeringsklimaat.” Van Capriles is de bekende quote dat Curaçao zich ontwikkelt met ‘de handrem’ erop. Naar binnen gekeerd en afgeschermd van buitenlandse (markt)invloeden betekende dit vooral dat de ‘survival of mediocracy’ (de overleving van middelmatigheid) werd gestimuleerd.
Capriles, geboren in augustus 1933, laat vrouw Judith, twee kinderen - Lionel ‘Chicu’ Capriles die sinds 2004 aan het roer van de MCB staat, en Michèle Russel-Capriles - en zes kleinkinderen achter. Naar verluidt heeft hij het 100-jarige jubileumfeest van de bank afgelopen december nog wel bewust meegemaakt. De laatste dagen verslechterde zijn gezondheid echter en lag hij in het Sint Elisabeth Hospitaal.
‘Paps’ was zonder twijfel een van de bekendste eilandbewoners van Curaçao en ook op alle andere eilanden van de voormalige Nederlandse Antillen was hij bekend en bemind. Maatschappelijk institutioneel, een-op-een in zijn individuele contacten. Als bankier wist hij exact met wie hij te doen had, zeker als er krediet werd verstrekt.
Uit zijn speeches blijkt dat hij een hekel had aan onverschilligheid: Een land laat zich moeilijk besturen waar onverschilligheid heerst. Zijn eerlijke kritiek was echter vooral gebaseerd op zijn voorliefde voor Curaçao. Zoals het voorwoord van ‘Mi a purba’ schrijft: ,,Met lef, met passie, met kritiek, maar even vaak met altruïsme heeft Lio gestreefd naar een beter Curaçao: het is zijn motivatie en drijfveer.”
Capriles was zeer populair. Zijn populariteit bleek ook uit het 820 pagina’s dikke boek ‘Veranderend Curaçao’, dat in 2000 in Den Haag werd gepresenteerd: een cadeautje van de bank voor zijn 45-jarig dienstverband. Daarvoor schreven zestig personen van de eilanden en in Nederland, onder wie de Nederlandse staatssecretaris van Koninkrijksrelaties, essays over het Curaçao van vroeger en nu.
Anders dan zijn vader en zijn dochter Michèle is Capriles nooit in de politiek gegaan. Wel volgde hij de gang van zaken op het eiland op de voet. En had hij altijd zijn zegje klaar. Zijn lijfspreuk was: ,,Behold the turtle, he makes progress only when his neck is out.” Een professor op Harvard, waar hij had gestudeerd en cum laude was geslaagd, leerde hem dat een schildpad alleen maar vooruitkomt wanneer hij zijn nek uitsteekt. ,,Dat sprak me aan: je moet risico’s durven nemen om vooruitgang te boeken.”