Door René Zwart
Den Haag - Vijf jaar na het uiteenvallen van het Land Nederlandse Antillen zet de Nederlandse regering in op versterking van de samenwerking tussen de (ei)landen in het Caribische deel van het Koninkrijk.
Dat blijkt uit de gisteren in het kader van Prinsjesdag door minister Ronald Plasterk (PvdA) gepresenteerde begroting 2016 voor de Koninkrijksrelaties: ,,Gelet op de omvang van de landen, hun absorptiecapaciteit en de geografische ligging, ligt het voor de hand dat de landen binnen het Koninkrijk hun krachten bundelen.”
Volgens het Kabinet Rutte zijn er ‘aansprekende aanleidingen’ dat Curaçao, Aruba, Sint Maarten, Bonaire, Sint Eustatius en Saba de in 2010 staatkundig doorgesneden banden opnieuw aanhalen want alleen samen kan de grensoverschrijdende criminaliteit effectief worden bestreden.
Ook voor het realiseren van economische groei - als wapen tegen groeiende armoede en basis voor meer werkgelegenheid - is, aldus de begroting, een intensievere samenwerking noodzakelijk. ‘Onnodige’ handelsbarrières moeten worden weggenomen en het investeringsklimaat moet worden gestimuleerd.
De Nederlandse regering ziet tegelijkertijd ‘grote kansen’ die door gezamenlijke inspanningen kunnen worden benut. Zij erkent overigens ruiterlijk het eigen belang: ,,Bij de kansen die samenwerking binnen het Koninkrijk biedt, speelt ook de bijzondere verantwoordelijkheid die Nederland heeft jegens Bonaire, Sint Eustatius en Saba. Deze zijn in hoge mate met de landen verbonden op terreinen als transport, economie, personenverkeer en gezondheidszorg. Nederland heeft in dat opzicht een belang bij sterke onderlinge banden binnen het Koninkrijk.”
De manier waarop de door Nederland gewenste samenwerking concreet gestalte moet krijgen wordt in de begroting niet toegelicht. Ook is daarin niet terug te vinden dat er extra budget wordt uitgetrokken.
Voor het overige bevat de begroting niets spraakmakends. Of het moet de 'waarschuwing' zijn dat de relatie tussen Politiek Den Haag en de landen sinds 10-10-‘10 'directer en zakelijker' is als gevolg waarvan de Rijksministerraad zich een actieve rol toebedeelt voor het waarborgen van mensenrechten, rechtszekerheid en goed bestuur.
