Door José de Bruin
Willemstad - Drie dagen lang had Curaçao de blues. Gregory Elias van Fundashon Bon Intenshon trakteerde samen met Mojo Concerts de Curaçaoënaars daarmee op een nieuw concept: Curaçao International BlueSeas Festival. Met als vermoedelijk bedoeld hoogtepunt The ‘original’ Blues Brothers Band en ‘Buddy Guy’. Maar dat hoogtepunt bleef uit.
Tenminste als er moet worden geoordeeld naar bezoekersaantallen. Het was niet vol op de Kleine Werf. Misschien niet wat de organisatie had gehoopt, maar voor de blues-liefhebber maakte deze magere opkomst de belevenis alleen maar groter.
Van start met The ‘Original’ Blues Brothers Band. En meteen toegegeven: ik was te laat. Maar ik niet alleen. Het was vele malen aangekondigd: de optredens beginnen op tijd. Net als bij het Curaçao North Sea Jazz Festival - georganiseerd door hetzelfde gouden duo: Fundashon Bon Intenshon en Mojo Concerts - verloopt alles volgens een strak schema. En toch is nog niet iedereen binnen.
Bij binnenkomst krijgt iedereen een donkere ‘BlueSeas’ zonnebril, die later nodig blijkt te zijn tijdens het optreden van de ‘broers’. The Blues Brothers maken de verwachtingen waar. Ze voeren een strak geregisseerde show op. Leuk wordt het pas echt als ze steeds vaker de interactie met het publiek opzoeken. Natuurlijk gaat het los als ze ‘Everybody needs somebody to love’ in zetten. Maar ook andere hits zoals ‘Soul Man’ en ‘Sweet Home Chicago’ passeren, onder luid gejuich, de revue.
Johan Derksen komt het podium op. U weet wel, die voormalige Nederlands voetballer die nu vooral bekend staat als sportjournalist. Maar voor vanavond even presentator van de afsluitende dag van het BlueSeas Festival. Hij heeft behalve voetbal een grote voorliefde voor blues. Derksen was tevens in de jaren negentig manager van een van Nederlands bekendste bluesbands Cuby + Blizzards. Hij kon ‘Buddy Guy niet missen en is daarom overgekomen’ legt hij uit.
Een half uur heeft de organisatie nodig om de Blues Brother band-setting om te bouwen naar een Buddy Guy-setting. Ondertussen op het grote scherm optredens van Stevie Ray Vaughan. Naar hem is het podium op de Kleine Werf vernoemd. De legende lijkt er daarmee bijna bij te zijn.
Buddy Guy is een klasse apart. Met een blauw overhemd met witte stippen, zijn kenmerkende witte hoofddeksel en een witte broek heeft hij binnen anderhalf nummer iedereens volledige aandacht. Hoe kan het ook anders als de 78-jarige het podium afklimt en met een kringetje beveiligers om zich heen het publiek - en dan voornamelijk het vrouwelijke schoon - gaat ontdekken.
In een kring van toegesnelde fans zingt en speelt Guy op het midden van de Kleine Werf gewoon door. Een vrouw probeert de legende te knuffelen. En dat lukt haar aardig: Buddy Guy schijnt het niet erg te vinden (ze is niet onaantrekkelijk) maar de beveiligers stellen het wat minder op prijs.
Buddy Guy is al sinds de jaren 50 actief en heeft met heel, heel, veel grote namen gespeeld. In 2005 werd hij opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame en in 2014 in de Musicians Hall of Fame. Hij is daarmee oprecht een levende legende. Dat gevoel wordt alleen maar versterkt als hij even laat zien wat hij kan met zijn elektrische gitaar: omgekeerd, achterstevoren, op zijn kop, gedraaid hij speelt gewoon door.
Guy is behalve briljante entertainer ook een echte verhalenverteller. Met zijn rauwe stemgeluid, en oprechte teksten, beukt hij je gevoel binnen. Guy maakt de afstand tot het publiek miniem. Briljant in zijn teksten, krijgt hij sommigen zelfs tot snikken. Een sierlijke traan rolt over een ongeschoren wang. Bij een bezoeker breekt de figuurlijke snaar. Letterlijk even later bij Guy. Weer komt de kunde van de muzikant om de hoek zeilen: hij speelt een tijdje gewoon door met een snaar minder.
Buddy Guy is een artiest waarvan je over twintig jaar dankbaar bent dat je bij zijn optreden op de Kleine Werf mocht zijn. Aan toegiften doet de legende niet. Wie meer blues wil moet wachten tot volgend jaar. Dan is het Curaçao International BlueSeas Festival weer terug. Ondertussen heeft de organisatie haar stelling bewezen: Blues is niet dood, het is na een reanimatiepoging zelfs springlevend.
