Zwarte bladzijde
Zondag 5 mei 2013 zal de geschiedenis ingaan als een rampdag voor Curaçao. Voor- en tegenstanders, vriend en vijand, waren en zijn nog in shock over de moordaanslag op politicus Helmin Wiels. Hoewel een buitengewoon controversiële persoon, die om reden dat hij dingen fel en ongezouten zei en daarmee een grote schare aanhangers had maar bij anderen ook veel verweer en aversie opriep, heeft niemand er ooit rekening mee gehouden dat in deze democratische rechtstaat het zo ver zou komen dat een politiek leider op deze manier het zwijgen wordt opgelegd. Hoewel politie en justitie - die onmiddellijk in actie zijn gekomen en samen met andere eenheden waaronder de kustwacht een grootscheepse speurtocht op touw hebben gezet - nog moeten achterhalen wat er precies is gebeurd en vooral wie er achter deze moord zit(ten), lijkt tot nu toe alles te wijzen in de richting van een politiek motief. Een roofmoord is vrijwel uit te sluiten en er zijn niet direct aanwijzingen voor een crime passionnel. Eerder lijkt het erop dat het slachtoffer moest verdwijnen. En niet door zomaar een dwaas, maar ogenschijnlijk georganiseerd. Zeker nu uit de verklaringen van demissionair minister Navarro van Justitie blijkt dat Wiels al een tijd beveiliging kreeg, maar op zondag graag zijn privacy wilde.
Wiels was niet zomaar een politicus. Tot en met gisteren was hij als gekozen parlementariër vooral ook hét gezicht van Pueblo Soberano en daarmee de voorman van de grootste fractie die als grootste regeringspartij een belangrijke stempel drukt op het regeringsbeleid. En met zijn deelname aan de huidige coalitie van PS/PAIS/PNP/Sulvaran liet Wiels een heel andere leider zien, met andere taal en retoriek, dan de paar jaar ervoor onder MFK/PS/MAN. Een leider die zijn handtekening zette onder het regeerakkoord ‘Pas, trankilidat i prosperidat’ (Vrede, rust en welvaart); bijna 180 graden anders dan met het vechtkabinet Schotte, waarmee niet alleen het vertrouwen intern maar vooral ook van de samenleving als geheel danig op de proef is gesteld. De ommezwaai van Wiels was zó opvallend dat sommigen het gewoon niet wilden/durfden te geloven. Onder zijn eigen aanhang was daar ook niet altijd begrip voor. Moeten de autoriteiten daar zoeken? Ja, zoals de korpschef en de hoofdofficier gisteravond terecht zeiden, niets mag worden uitgesloten om deze afschuwelijke gebeurtenis op te lossen. Dat geldt zeker óók voor zijn meer recente publieke uitspraken - waaronder vrijdag nog prominent op de voorpagina van deze krant - en aanklacht tegen de (illegale) verkoop van loten via sms, waar zeer veel geld mee is gemoeid. Niets mag niet worden uitgezocht; de onderste steen moet boven.
Dit is een zwarte bladzijde in de politieke geschiedenis van Curaçao, dat als grootste eiland en centrum van de voormalige Nederlandse Antillen natuurlijk al veel langer bestaat en de nodige bestuurservaring heeft opgebouwd, maar sinds het als jong, autonoom land binnen het Koninkrijk - evenals de weg daar naartoe - turbulente tijden heeft gekend. De shock en het besef dat dit nooit meer mag gebeuren op een eiland, waar politici en burgers elkaar constant tegenkomen in zakelijke en privésfeer, moeten er hopelijk toe leiden dat instituten als ministerraad, Staten, politie, zittende en staande magistratuur (rechterlijke macht), hoge adviescolleges, ambtenarij en media weer hun werk kunnen doen zoals het hoort en dat de rust daadwerkelijk terugkeert.
