Na vele jaren is het strafdossier Bientu dan eindelijk af. Bientu kwam voor het eerst in 2011 in het nieuws, maar toen werd ook bekend dat het strafrechtelijk onderzoek al lang daarvoor was gestart, namelijk al in 2008. Telkens werd gemeld dat de zaak nu rond was, dat het Recherche Samenwerkingsteam (RST) de meters aan ordners kon voorleggen aan het Openbaar Ministerie (OM) en dat het voor de rechter zou komen. Toch gebeurde dit niet. Het bleef stil. Te stil voor zo’n voor Curaçao zeer omvangrijke en ook in veel opzichten - sociaal, economisch én politiek - belangrijke kwestie. Vorig jaar al waren er berichten over een schikking, maar toen was het dossier nog niet klaar. Onbevestigde nieuwe berichten over een aanstaande schikking lijken concreter. Bij een schikking besluit de officier van justitie de verdachte - in deze zaak loterijhouder Robbie dos Santos - niet langer te vervolgen; de verdachte krijgt dan wel een boete en als de verdachte deze niet betaalt, dan komt de zaak alsnog voor de rechter. Moet Curaçao blij zijn met een eventuele schikking in de zaak Bientu? Ja en nee. Ja, omdat het tijd wordt dat er zicht komt op afronding van een zaak die samen met andere grote zaken als Magnus/Maximus en Babel - en hun ogenschijnlijke onderlinge relaties - Curaçao te lang in een greep houden en de gemeenschap en economie bijna hebben lamgeslagen omdat ze het vertrouwen hebben weggeslagen. Als langzaamaan de bomen door het bos niet meer kunnen worden gezien, kan een schikking tussen OM en verdachte opluchting verschaffen. Aan beide zijden, met de kanttekening dat een schikking onherroepelijk toch iets heeft van een schuldbekentenis - immers waarom zou anders worden ingestemd met een (miljoenen)boete - en anderzijds het gevoel van klassenjustitie versterkt - een kruimeldief kan vervolging niet afkopen, maar een multimiljonair kennelijk wel. Argumenten tégen een schikking zijn er daarom ook volop. Zoals gezegd, was de zaak zo omvangrijk met zo veel verbindingen naar allerlei takken van de samenleving - niet op de laatste plaats het centrum van de politieke macht - dat het voor de bevolking van het allergrootste belang is dat een proces daarover in alle openheid plaatsvindt en dat eenieder die daar belang bij heeft tot in details en zonder rookgordijnen kennis kan nemen van wat er is gebeurd en wie op welk moment aan welke touwtjes trok/trekt. Of er een veroordeling volgt of vrijspraak, doet er dan feitelijk niet toe; na afloop kan de rekening worden opgemaakt en wordt door een onafhankelijke rechter beoordeeld of er sprake is van misdaad (waaronder tegen de samenleving in de vorm van fraude, valsheid in geschrifte waaronder belastingontduiking) of legitieme business in onder andere lotenverkoop. Dan óók kan worden vastgesteld of bepaalde politici zich terecht of juist zeer onterecht hebben ingelaten met dubieuze figuren als onder anderen (partij)financiers, zoals in het geval van Gerrit Schotte (MFK) en ex-minister Elmer Wilsoe (PS) met zijn befaamde brief aan Washington om beslaglegging op tientallen miljoenen dollars van Dos Santos ongedaan te krijgen en tegelijk openlijk zijn vertrouwen in de toenmalige PG op te zeggen. Bij een schikking, die waarschijnlijk geheimhouding van de zaak omvat, blijft dat allemaal onder de oppervlakte en dus vaag. Met het treffen van een schikking is de strafzaak van de baan, gaat de wind - Bientu - liggen, maar blijft een onbevredigend gevoel bestaan. Bij een zaak die onder- en bovenwereld lijkt te betreffen, en waarin ook politici een discutabele rol lijken te hebben gespeeld, vergt het maatschappelijk belang een openbare behandeling en een uitspraak van de rechter. Met een schikking is de zaak wel afgedaan, maar niet opgelost.
