Luchthaven Hato. Tot dinsdagavond nog de plek waar wij een haat-liefdeverhouding mee hadden. Het was de plek die wij vanwege de rauwe emoties het liefst meden wanneer bursalen richting buitenland vertrokken of wij vrienden en familie uit het buitenland gingen uitzwaaien. De plek ook van euforie op de dagen dat wij voor de gesloten deuren van de aankomsthal in spanning afwachtten tot onze dierbaren vermoeid van een lange vlucht naar buiten kwamen om hen in onze armen te sluiten. De ruimte bij de aankomsthal was de plek waar mensen die elkaar voorheen niet kenden een praatje met elkaar aanknoopten en elkaar vertelden op wie ze wachtten.
Onze ‘gateway to the world’ is van het ene op het andere moment veranderd in een helse jungle van agressie waarin compleet gestoorde bendeleden elkaar koelbloedig doodschieten. Dat de kogels van deze drugsgerelateerde afrekening het toerisme op het eiland trefzeker in het hart raken, zal de verantwoordelijke psychopaten een worst zijn. Zij hebben met griezelige precisie en voorbereiding hun taak volbracht en wisten in de commotie die zij veroorzaakten te ontsnappen.
Vlak na het schietincident verschenen op Facebook de eerste foto’s van de dodelijke slachtoffers naast een plas bloed. Het volk werd om nog onbekende redenen na het incident niet door premier Ivar Asjes toegesproken. Het was en bleef stil vanuit Fòrti. Terwijl veel eilandbewoners toen moeilijk de slaap konden vatten. Dushi Kòrsou had weliswaar het nodige te verstouwen gehad op het gebied van criminele afrekeningen, maar toch. Verbrande lijken, een jong stel dat vermoord werd, een dj die thuis werd geliquideerd, en last but certainly not least de moord op politiek leider Helmin Wiels van de PS, die 14 maanden en 10 miljoen aan onderzoeksgeld na dato nog steeds niet is opgelost. Om er maar een paar te noemen.
Het lijkt er op dat de georganiseerde misdaad lak heeft aan de plek waar men koelbloedig met de vijand afrekent. Bij iedere criminele afrekening zijn de clichés niet van de lucht ,,Een grens overschreden. Nu is het genoeg.” Hoe vaak heeft onze samenleving deze standaardreactie niet na nog een liquidatie gehoord? De vraag is hoe we nu verder moeten leven. Of kogelvrije vesten voortaan verplicht worden gesteld voor alle burgers of dat we - hoe moeilijk dat ook is - ons hard maken voor een samenleving waarin we ons vrij kunnen bewegen. En we als vanouds, zonder kogelvrije vesten, naar Hato kunnen gaan om vrienden, familie, geliefden, zakenrelaties en toeristen te verwelkomen of afscheid van hen te nemen.