Analyse van een onzer verslaggevers
De Tweede Kamer was in 2010 onverbiddelijk: Tegen de door de Nederlandse regering met de Eilandbesturen van Bonaire, Sint Eustatius en Saba gemaakte afspraken in werden drie bij de eilandbevolkingen uiterst gevoelige thema's - het homohuwelijk, abortus en euthanasie - er per amendement doorgedrukt. Zonder een oordeel uit te spreken of het terecht of onterecht was dat het parlement in Den Haag - dat toen nog niet de volksvertegenwoordiging van de BES-burgers was - zijn zin doordreef, kan de Kamer wel worden verweten selectief te hebben gewinkeld in de voorraad ethische wetten.
Dat de Kamerleden die de amendementen steunden in het geweer kwamen tegen het discrimineren van burgers op grond van hun seksuele geaardheid, het in standhouden van mensonterende illegale abortuspraktijken en het onnodig laten voortduren van het lijden van terminale patiënten, valt hen niet te verwijten. Wel dat zij zich tot deze drie onderwerpen hebben beperkt. Waarom is er geen amendement ingediend om ook de Wet tijdelijk huisverbod met spoed in te voeren in Caribisch Nederland?
Hoewel sprake is van onvergelijkbare grootheden had het aanpakken van echtelieden (meestal mannen, maar niet altijd) die er een gewoonte van maken hun partner in elkaar te slaan of psychisch te mishandelen, bij de vaststelling van BES-wetgeving op weg naar 10-10-‘10 evenzeer als even urgent moeten worden behandeld. De sinds 2008 in Europees Nederland bestaande Wet tijdelijk huisverbod had er naast de invoering van het homohuwelijk en de legalisering van abortus en euthanasie best nog wel bij gekund.
Nu zijn de slachtoffers van huiselijk geweld - dat helaas relatief vaak voorkomt in de drie bijzondere Nederlandse gemeenten Bonaire, Sint Eustatius en Saba - genoodzaakt om via de ingewikkelde weg van de civiele rechtspraak gedaan te krijgen dat hun gewelddadige partner van de rechter een contactverbod opgelegd krijgt. En dat zal, als het aan de Nederlandse minister Bussemaker (PvdA) van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap (OCW) ligt, voorlopig zo blijven.
De bewindsvrouw wil, zo blijkt uit haar brief aan de Hoge Commissaris voor de Rechten van de Mens van de Verenigde Naties (waarover deze krant vandaag bericht) de Wet tijdelijk huisverbod wel invoeren in Caribisch Nederland, maar dan gelijktijdig met de implementatie van het verdrag van de Raad van Europa inzake geweld tegen vrouwen en huiselijk geweld. En daarvoor zijn, naar ‘goed’ Nederlands en dus tijdrovend gebruik, eerst een ‘implicatieanalyse’ en een ‘implementatieplan’ nodig. Kortom, dat gaat nog jaren duren.
Bij de Kamerleden zal er in 2010 heus geen kwade opzet zijn geweest om niet meteen ook de invoering van het huisverbod per amendement af te dwingen. En eerlijk is eerlijk: de media hebben er destijds geen vragen over gesteld. Maar na de oproep van het VN-vrouwenrechtencomité is er geen enkel excuus om deze omissie niet met de grootst mogelijke spoed recht te zetten.