,,Een beetje ongelukkig geformuleerd”, zegt premier Gilmar Pisas (MFK) over de uitspraken die zijn partijgenoot, Financiënminister Javier Silvania, had gedaan vóór de Rijksministerraad (RMR) gisteren. En hij had het zeker niet publiekelijk moeten uitspreken. Daarmee is de bewindsman belast met Financiën in wezen afgeserveerd. Zeker nadat de regeringsleider alsnog, of eigenlijk weer, heeft ingestemd met het vervolgtraject voor de consensusrijkswet Coho. En als wij staatssecretaris Knops mogen geloven, is er van Pisas al die tijd instemming geweest en zorgde Silvania één dag voor de RMR voor een ‘onaangename verrassing’, die vrijdag werd ‘gecorrigeerd’ door de minister-president van Curaçao. Nu heeft de minister van Financiën een eigen stijl en heeft hij aangetoond ongeleid zijn weg te gaan - getuige deze blunder van de eerste orde - maar feit is wel dat de MFK/PNP-ministerraad in Willemstad woensdag nog een instructie formuleerde voor hetgeen namens Curaçao in de RMR ingebracht moest worden, waarin toch de nodige reserves en obstakels werden geuit. Het is echter goed dat Pisas nu de regie heeft (terug)genomen. Hij zal al zijn talenten moeten aanwenden om de Nederlandse regering ervan te overtuigen dat dit toch echt een slippertje was, want voor Den Haag geldt ‘afspraak is afspraak’ als heilig. Dit laatste is nodig voor het vertrouwen om het proces van honderden miljoenen en gelijktijdige hervormingen voort te zetten. Onverplicht. Het is dus aan de MFK/PNP-regering om te beslissen mee te doen of niet. Pisas schetste gisteren zelf het zwarte scenario als zijn eiland achterblijft; dat zou in allerlei opzichten barslecht uitpakken voor de economie en ‘pueblo’. Immers, het Land is praktisch failliet en over een Plan B wordt niet meer gepraat. Dus heeft het kabinet eieren voor zijn geld gekozen. Die situatie is wezenlijk niet veel anders dan een jaar of een halfjaar geleden, toen ook de regering-Rhuggenaath (PAR/MAN) door de zure appel heen moest bijten, maar er door de toenmalige oppositie, om opportunistisch electorale redenen, werd ‘geschopt’ tegen Coho. De verkiezingen zijn intussen (allang) voorbij. ,,En dit is onze realiteit”, aldus Pisas gisteren als in een bekentenis. Dat Curaçao - en overigens ook de andere Caribische landen van het Koninkrijk: Aruba en Sint Maarten - met de rug tegen de muur staan, is niet het probleem. Het gaat erom dit op een politiek volwassen manier op te lossen. Curaçao wil wel de gelden (lusten) maar wenst geen centimeter autonomie op te geven (lasten) voor het deel uitmaken van een grotere alliantie, die het Koninkrijk heet, met de nodige buffers. Dat met Coho of anderszins de zelfstandigheid (enigszins) wordt aangetast, is niet zozeer een juridisch-staatsrechtelijke kwestie maar begint eigenlijk al met elke gulden liquiditeitssteun en andere financiële (nood)hulp die nodig is om het Land draaiende te houden. Blijft over het vertrouwen, dat vereist is om in een groter collectief hulp en perspectief te krijgen en te aanvaarden. Dat vertrouwen is met de actie van Silvania geschaad, maar door Pisas gelukkig net op tijd weer hersteld.
