Opnieuw is er sprake van een impasse in de Staten en daarmee de facto van het politieke bestuur van het Land Curaçao. Niet vanwege een regeringscrisis of omdat het kabinet het vertrouwen van de meerderheid heeft verloren, maar - wederom - omdat een deel van het parlement weigert zich te houden aan de basisspelregels. Tja, en dan win je altijd. Tenminste, dat denk je. Uiteindelijk diskwalificeer je jezelf en verlies je. In dit geval is Curaçao de verliezer. Want de volksvertegenwoordiging van Curaçao zet zichzelf te kijk. Zelfs het meest elementaire, namelijk de afspiegeling in de Staten van de laatste verkiezingsuitslag, wordt niet gerespecteerd. Natuurlijk, de verkiezingskoorts in verband met 19 maart aanstaande loopt op. De behoefte om zich scherper te profileren neemt dan toe, alsook om de ander zwart te maken en het functioneren van politieke tegenstanders lastig te maken. Dat betekent echter niet dat democratische beginselen zomaar opzij kunnen worden gezet. Het is wel wat er - weer - gebeurt. Als in een replay: de voltallige oppositie weigert mee te werken aan het rechtmatig toetreden van een (nieuw) lid van de coalitie (PAR/MAN). Dezelfde manier waarop zijzelf parlementariër zijn geworden, willen zij nu onthouden aan een ander die hier wettelijk evenveel recht op heeft. ‘Politieke spelletjes’, is een te zachte typering van hetgeen hier gebeurt. Het gebeurt doelbewust, met alle schade en schande voor het land dat zij vertegenwoordigen: Curaçao. Met opzet blijven de duur door de Curaçaose bevolking betaalde Statenleden van MFK, KdNT, MP en de onafhankelijke leden Calmes en Córdoba - ieder met een salaris van 12.700 gulden per maand plus aanvullende vergoedingen en een riante pensioenregeling - weg van de vergaderingen, om het bestuurlijk proces en nieuwe noodzakelijke wetgeving te dwarsbomen. Goed beschouwd verzuimen zij hun werk te doen en, erger, blokkeren ze het normaal functioneren van de Curaçaose democratie en worden daar nog financieel voor beloond ook. Dit gaat dus veel verder dan slimme spelletjes. Bovendien is er sprake van een patroon, waarbij regelmatig dezelfde namen opduiken: de ‘bezetting’ van Fòrti in 2012, nadat Schotte de meerderheid verloor; de potsierlijke ‘overname’ van het parlement in 2016, toen Koeiman het niet redde; het ‘afblazen’ door Pisas van de reeds uitgeroepen verkiezingen in 2017, waarna de Rijksministerraad via de gouverneur corrigerend moest optreden; het ‘boycotten’ in 2020 van de toetreding van parlementslid Elhage, die de plek van de overleden Statenvoorzitter Millerson innam; en nu hetzelfde ten aanzien van het lid Capriles. Dit is geen toeval meer. Elk Statenlid heeft de eed of belofte afgelegd om de Staatsregeling van Curaçao te helpen onderhouden, ofwel om die te goeder trouw na te leven. De weigering om een nieuw lid toe te laten is daarmee in strijd. Wie de Staatsregeling niet respecteert, toont minachting voor de democratie en voor het volk.