Vrees voor faillissement en wantrouwen. Medische staf (vs.) de directie. Wéér een crisis. Een managementteam, een financiële commissie, een ‘taskforce’, een crisisteam - geen gebrek aan gremia die het ziekenhuis moeten helpen te overleven. Het ziekenhuis verkeert in zwaar weer. Opnieuw.
Waar lijkt dit op? Hebben we dit eerder gehoord? Verder lezen: Het uit oude gebouw kampt met achterstallig onderhoud en moet worden vertimmerd voor tientallen miljoenen. Sterilisatiemachines zijn kapot, de MRI-scanner is verouderd. De klimaatbeheersing in de operatiekamers liet het pas afweten.
Klinkt bekend. Gaat dit over …? Toch nog verder lezen: Artsen vertellen er - anoniem - over aan de krant. Vorige maand was het ziekenhuis de facto een paar dagen dicht. Alle operatiekamers en de spoedeisende hulp waren buiten bedrijf vanwege de klimaatbeheersingsproblemen. Uitzonderlijk.
Is het echt zo uitzonderlijk? Wat staat er nog meer? Een vrouw deelde op internet haar ongemak: ,,De eerste geplande operatiedatum ging niet door omdat ‘het instrumentarium niet op tijd geleverd kon worden’. De tweede operatiedatum, een maand later, zat ik vier uur in mijn operatiehemdje te wachten en kon de operatie niet doorgaan, omdat het klimaatsysteem van de OK kapot was gegaan.”
Wat blijkt? Dit gaat níét over het Sint Elisabeth Hospitaal. Het betreft een artikel in een Nederlandse krant. Niet over het uit 1855 daterende Sehos/gasthuis op Curaçao, maar over het ‘oude’ in 1975 gebouwde Medisch Centrum Slotervaart (het voormalige Slotervaartziekenhuis) in Amsterdam. Het bericht stond gisteren in de Amsterdamse krant Het Parool, dat samen met dagblad NRC onderzoek deed naar het MC Slotervaart.
Het lijkt een spelletje ‘Zoek de gelijkenissen’. Die zijn opvallend. Zoals de medische staf en een directie die met de handen in het haar zit. Een dreigend faillissement. Wéér crisis in het geplaagde ziekenhuis. Geplande operaties die niet doorgaan. ,,De directie meldde het voorval bij de ambulancedienst en de Geneeskundige Hulpverleningsorganisatie, maar gaf er geen ruchtbaarheid aan richting publiek, de Inspectie Gezondheidszorg en de zorgverzekeraar”, meldt Het Parool. Ook de directie van Sehos is moeilijk bereikbaar voor de lokale media. Ook op Curaçao zijn zogeheten ‘electieve ingrepen’ stopgezet en wordt alleen ‘acute zorg’ gegeven, zo blijkt uit een intern memo in handen van het Antilliaans Dagblad. Niet de eerste keer.
Het is ergens een troost dat het niet alléén met Sehos en op Curaçao zwaar tegenzit, maar dat zelfs het ‘rijke’ Nederland kampt met vergelijkbare problemen. Er is echter wel een - heel groot - verschil: Amsterdam en Nederland tellen (veel) méér MC’s en ziekenhuizen, terwijl Curaçao het moet doen met slechts één algemeen hospitaal.
Er is een ‘crisissituatie’ en een ‘zorgwekkende liquiditeitspositie’, schrijft de medische staf in een vertrouwelijke - maar uiteraard toch uitgelekte - brandbrief aan de directie van MC Slotervaart. ,,Wij (…) denken dat de huidige aanpak van de Raad van Bestuur (RvB) zal leiden tot een faillissement.” Bij het Sehos is dáár in elk geval geen discussie meer over: het Sint Elisabeth Hospitaal ís al technisch failliet.
Gelukkig - en dat heeft Slotervaart weer niet - heeft Curaçao met het Hospital Nobo Otrobanda (HNO) perspectief op een nieuwe start met het nieuwe ziekenhuis. Het is te hopen dat dan de oude fouten in de nieuwe situatie niet wéér worden gemaakt. Anders is het opnieuw: Zoek de gelijkenissen.
