‘Staatsgreep!’ riep degene die in 2012 op vrijwel identieke wijze de regeringsmacht uit handen moest geven, zoals hij gisteren van het kabinet-Koeiman - reeds demissionair - eiste. Gerrit Schotte. De MFK-leider stond op Valentijnsdag in politiek Willemstad aan het hoofd van een machtsovername, die op hoofdlijnen veel gelijkenis vertoont met wat ruim vier jaar geleden plaatsvond. Ook toen nam een nieuwe meerderheid in de Staten het heft in handen. Ook in 2012 was het parlement ontbonden, door een regering die de steun van de meerderheid had verloren. Copy paste-politics? Of: een koekje van eigen deeg. Over en weer. Allemaal gebaseerd op het principe dat ‘de meerderheid bepaalt’. Toch zijn er belangrijke verschillen tussen ‘toen’ en ‘nu’. Er is op dit moment geen weldenkende politicus die rept van een machtsgreep, want dat zou een onjuiste benaming zijn voor wat er is gebeurd. Het toont de hypocrisie van Schotte dat hij nu wel doet wat hij toen tegenover buitenlandse media kwalificeerde als een ‘coup’ en daarmee Curaçao - en eigenlijk het hele Koninkrijk - veel schade toebracht. Er zijn méér verschillen: terwijl in 2012 de wisseling van de wacht in het parlement relatief rustig plaatsvond, gebeurde dat gisteren met veel bombarie, in een bedreigende sfeer met intimiderende taal richting de demissionaire bewindslieden en zelfs aan het adres van de gouverneur. Dit tekent de bedoelingen van de ‘Groep van 9’ die met het overstappen van de beide PS-leden de ‘Groep van 11’ vormt. Als zij de gouverneur niet willen erkennen, dwingen ze vroeg of laat Den Haag tot wat een deel van hen wil: een nieuw staatkundig referendum. Er zal echter geen misverstand kunnen zijn over de basisvraag: het is dan erin of eruit. Er is nóg een wezenlijk verschil tussen toen en nu. Eind 2012 brak een periode van rust aan, met degelijke (vak)politici die aantoonbaar in vier jaar schoon schip hebben gemaakt en in elk geval de financiën op orde hebben gebracht, en langzaam maar zeker zorgden voor herstel van het vertrouwen. De machtsovername van nu wordt aangevoerd door een persoon die is veroordeeld, die dus door justitie en de onafhankelijke rechter strafbaar is bevonden van ernstige delicten, een vertegenwoordiger van ons land niet waardig. Dat het hoger beroep spoedig dient, doet daar op dit moment niets aan af. De Curaçaose bevolking wacht een onrustige periode. Van instituties wordt verwacht dat zij doen waarvoor ze in het leven zijn geroepen en dat zal de kracht van de rechtsstaat aantonen. Daar mag onder geen beding aan worden getornd, net zomin als aan het recht van de kiezers om bij nieuwe verkiezingen hún stem te laten horen. Daarom móet 28 april doorgaan.