Opnieuw is het eiland in de greep van een door onderwijsvakbond Sitek gedirigeerde staking. Het verloopt telkens volgens hetzelfde vaste patroon. Eerst dreigen via de media. Dan een spoedbijeenkomst met leden. En vervolgens vergaderen onder werktijd. Ook nu weer wist Sitek-voorman Darius ‘Lio’ Plantijn vóóraf waar het op uit zou draaien. In een op zondag 14 februari verspreid persbericht stuurt hij de media al in een bepaalde richting door naast het communiqué, waarin hij zijn frustratie uit over de in zijn ogen tekortschietende onderwijscommissie van de Staten, in een begeleidend schrijven de journalisten te vragen om bij publicatie ook alvast een stakingsfoto uit het archief op te duiken en er ter illustratie bij te plaatsen. ,,Mara boso por tin un portrèt di welga di Sitek pa pone den e komunikado.” (Ik hoop dat jullie een stakingsfoto van Sitek hebben om bij het persbericht te plaatsen). Gesteld kan worden dat Plantijn toen al volop strijdbaar was en toen reeds wist waar het zou (moeten) eindigen: stakingen, het platleggen van het onderwijs. Als ik mijn zin niet krijg en vind dat er niet of onvoldoende naar mij wordt geluisterd, gooi ik toch gewoon de boel plat! Zo lijkt de voorzitter van Sitek te redeneren.
Tijd en reden(en) voor actie zijn er echter niet, of nog niet, tenminste zo lijkt de minister van Onderwijs te zeggen: ,,Er is géén conflict”, verklaarde ze maandag bij herhaling. Bewindsvrouw Irene Dick (PS) heeft naar eigen zeggen al ruim twintig keer met Sitek om de tafel gezeten en wachtte vorige week dinsdag tevergeefs, want van Sitek kwam niemand opdagen voor de geplande vergadering. Als er geen conflict is, is er geen (rechts)geldige reden voor het eenzijdig afkondigen van werkonderbrekingen. Partijen zijn bovendien nog in overleg. Dan is het ongeoorloofd dat Sitek leerkrachten ertoe overhaalt om het werk neer te leggen. Het is te betreuren dat de minister kennelijk niet de moed heeft om hier daadkrachtiger tegen op te treden en gelijk door middel van een kort geding de stakende onderwijzers te forceren terug naar hun klas te keren om te doen wat - als het goed is - hun roeping in het leven is: les te geven en daarmee een belangrijke bijdrage te leveren aan de opbouw en ontwikkeling van het land. Mogelijk dat de verkiezingen over een paar maanden de bewindsvrouw en haar partij Soberano in dezen parten spelen.
Toegegeven, de omstandigheden in het onderwijs zijn lang niet altijd gunstig. Het ontbreekt vaak aan voldoende (leer)middelen, het is vaak warm in het klaslokaal, sommige leerlingen zijn ronduit lastig, het honorarium is nooit genoeg en dan wordt er ook nog eens gesleuteld aan de indexering van de salarissen en de vakantiedagen. Sitek en de aangesloten leden dienen zich echter te realiseren dat bijna alle sectoren - binnen en vooral buiten de overheid - de afgelopen jaren fors hebben ingeleverd. De onderwijsbond weigerde echter stelselmatig samen met de andere vakorganisaties te onderhandelen met de regering. Dan maar grijpen naar het middel staken. Met hoe betreurenswaardig - opnieuw - kwetsbare kinderen en hun vaak alleenstaande en alleenverdienende moeders die de dupe zijn. Gelukkig zijn er steeds meer docenten die zich weinig gelegen laten aan de acties ‘met voorbedachte rade’ van Sitek. Want hoewel deze dagen alle aandacht uitgaat naar de staking van de onderwijsbond, zijn er nog altijd meer scholen open dan dicht en meer leraren die wel lesgeven dan niet. Dat doet de vraag rijzen: namens wie spreekt de Sitek eigenlijk?
Het onderwijs is, daarover bestaat eensgezindheid, het fundament voor toekomstige generaties. Door de boel plat te gooien terwijl de dialoog nog gaande is, krijgen jongeren het verkeerde voorbeeld, namelijk: oplossingen worden niet bereikt door middel van communicatie, maar door conflict en harde confrontatie. Pedagogisch is dit niet te verkroppen.
